Le mariage pour tous

In Frankrijk is

geen homohuwelijk
geen draagmoederschap
geen kunstmatige inseminatie voor lesbiennnes
en zijn cannabis
en euthanasie verboden

Een soort time-worp naar vroeger.
Politici proberen ons één Europa te verkopen, maar er zijn nog onbegrijpelijke verschillen.

Fransen gaan niet alleen naar het buitenland vanwege de belastingen, ze halen er ook sperma, ze zoeken er draagmoeders,  trouwen er of gaan er dood. Het levert een enorm juridisch geharrewar op. Van een lesbisch stel dat een kind krijgt is er maar één officieel ouder. Een kind van een buitenlandse draagmoeder krijgt geen Frans paspoort. Als een Frans homostel in het buitenland trouwt wordt dat in Frankrijk niet erkend.

De Franse wet loopt mijlenver achter op de realiteit. Na drie behoudende rechtse presidenten is de socialist François Hollande nu bezig met een wet voor le mariage pour tous, het huwelijk voor iedereen, in de volksmond heet het le mariage gay, het homohuwelijk.

De term mariage gay was nog niet gevallen of katholiek Frankrijk schoot in de stress. Een huwelijk tussen twee mannen of twee vrouwen, dat is volgens de gelovigen de dood van het huidige gezin. Toen bleek dat de regering ook adoptie en kunstmatige inseminatie mogelijk wil maken voor homostellen, kwam de kerk bijna in ademnood. Het gevaar voor het gezin werd 'danger pour les enfants', gevaar voor de kinderen. Kinderen moeten door een man en een vrouw worden opgevoed, vinden deze mensen die zich opwerpen als beschermers van kind en gezin. Dat bijna de helft van de hetero-huwelijken strandt zeggen ze er maar niet bij.

Sinds een paar dagen staat iedereen op scherp. Zondag de 13de wordt er een grote demonstratie gehouden door tegenstanders van het huwelijk voor iedereen, onder het mom van non-au-mariage-homo. De nationale voorzitter van het katholieke onderwijs riep op tot debatten op scholen. En dat pikte de minister van onderwijs niet, in dit land zijn kerk en staat strikt gescheiden - het heet laïcité - en ook katholieke scholen moeten zich volgens hem in deze neutraal opstellen.
Inmiddels is er een halve schoolstrijd ontbrandt - de laatste guerre scolaire dateert van 1905 - over de vraag of op scholen, publieke en privé, gediscussieerd mag worden over homohuwelijken en door wie. Leerlingen? Ouders? Leraren?

We zullen van de week zien wat er gebeurt. Ik ben niet katholiek, noch gelovig, maar mijn kind zit op een katholieke school. Van mij mag hij discussiëren, daar wordt hij groot van.