Onze Joepje

Afgelopen dinsdag, 12 maart, is onze Joep in het ziekenhuis van Limoges overleden aan de gevolgen van een hersenvliesontsteking. Joep is 52 geworden.
Ik wil iedereen die dit leest en Joep de afgelopen maanden op haar blog heeft gevolgd, heel erg hartelijk bedanken.
Joep was journaliste in hart en nieren en was de laatste maanden weer helemaal in haar element met het schrijven van alledaagse en minder alledaagse avonturen en belevenissen.Ze was zo blij dat veel mensen haar verhalen lazen.

Ik laat haar blog gewoon  op het internet staan en zal het nog vaak lezen, het is voor mij dan net of ze dan zo terug kan komen.

Roger en David

Mollen

Het voorjaar brengt niet alleen zon en ontluikend groen. Het brengt ook molshopen. Tientallen molshopen.  Een week geleden, voordat het ging vriezen, heb ik overal in de tuin grote hopen staan wegscheppen.  Er zijn alweer nieuwe.

Laat die mollen toch. Dat vind ik ook, hoogzomer en hartje winter dan. In die perioden is er bijna geen molshoop te bekennen. In voor- en najaar graven en graven en graven de mollen dat het een lieve lust is. En ziet ons grasveld eruit als een slagveld. De perken gelijken de Alpen met bergen en dalen en de grindpaden worden ontsierd door aarden vulkaantjes.

In maart begint de oorlog. Kunnen jullie wel tegen zo'n klein diertje. Ja, dat kunnen we. Het liefst zouden we ze verjagen, maar dat heeft nog niet geleid tot eclatante successen.

Neem een Keizerskroon, lees ik op internet, de geur van de bol verjaagt mollen. We hebben ooit in Nederland een kwartier lang een bol van een Keizerskroon in de auto gehad, we vergeten de stank nooit meer. Het verbaast me niets dat ook mollen er hun neus voor ophalen. Maar weten ze op internet wel hoe groot onze tuin is? Met vijftig bollen kom ik nog nergens.

En het grasveld kan ik er niet molvrij mee houden, dat maaien we iedere week. Het maaien is een van de hoofdredenen dat we de mollen willen verdrijven, de grasmaaier loopt altijd vast in de hopen. Mollen zijn klein, hun daden zijn groot, de molshopen zijn soms enorm. Vorig jaar heb ik mottenballen in de tunnels gestopt zodat de mollen hun prooi niet meer konden ruiken. Het was een kleine hint om te verhuizen. De reactie bleef niet uit. Binnen een dag had de aarde alle mottenballen weer uitgespuugd.

We hebben ook eens rookbommetjes gekocht. We deden zo'n bommetje in een gang en tien meter verderop kwam er rook uit een andere molshoop, ze werkten fantastisch. De mollen waren er alleen niet van onder de indruk. Ze wachtten tot de rook was opgetrokken en groeven verder.

Omgekeerde flessen heb ik ook geprobeerd toen de moestuin werd belaagd. De betreffende mol schoof hooguit 30 centimeter op. Mensen die we kennen kochten een anti taupe ultrason;  een apparaat dat lijkt op een paddenstoel, de steel steek je in de tunnel, het geluid vinden mollen onaangenaam. Volgens de folder dan, in de praktijk feesten mollen net zo lief naast zo'n paaltje.

Rest de mollenklem. Daar gaan ze dood van ja. Maar mollen laten zich niet zomaar klem zetten. Meestal duwen ze aarde tegen de klem en die klapt dicht met alleen kleigrond ertussen. Soms zit er daadwerkelijk een mol in de klem, vaker dan tweemaal per jaar is ons dat nog niet overkomen. Ik ben ook wel blij dat het niet vaker slaagt, ik ben een watje, ik blijf het zielig vinden.


joep-in-frankrijk heeft het de komende dagen druk met de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen en met een nieuwe website, ik blog volgende week verder.

Carte de fidélité

Toen wij emigreerden kieperde ik alle klantenkaarten weg. Dat gaf een heerlijk bevrijd gevoel. Maar voor je het weet zit je portemonnee weer vol met nieuwe cartes de fidélité. Om onze jongste loot van Leroy Merlin moesten we weer erg hard lachen.

In de buurt van Brive is er een nieuwe vestiging van deze bouwmarkt-keten. We kochten er een pelletkachel en de verkoper raadde ons, dat spreekt voor zich, een klantenkaart aan. Vaak weigeren we zo'n kaart - winkels proberen je hele doopceel te lichten bij inschrijving - dit keer gingen we overstag omdat het meteen geld opleverde.

Ma carte maison kost negen euro per jaar. Ja, echt waar, je moet betalen voor de kaart. Daar staat tegenover dat je de eerste dag vijf procent korting krijgt op je aankopen. Vijf procent van een pelletkachel is veel meer dan negen euro, de kaart hadden we er onmiddellijk uit.

En verder? Hebben we nog iets aan onze kaart? Maar natuurlijk! Eerst moeten we nog allemaal verf, kranen, gipsplaten en ander doe-het-zelf spul kopen, daarmee sparen we punten. Zodra we 1000 punten hebben - en 1500 euro hebben uitgegeven  - winnen we de jackpot. Dan ontvangen we van Leroy Merlin wel tien procent korting. Op één dag. Niet altijd, nee, op één dag.
Ik denk dat ik de kaart straks in tweeën breek.

Leegstand

En hoe ziet een huis eruit dat al 45 jaar leegstaat? Nou, ongeveer zo. Het staat midden in het dorp en iedereen spreekt er schande van. Het ziet er op zich prachtig uit, zo met die klimop, maar ik moet toegeven, stukken dak beginnen naar beneden te komen.

Dat heeft dan nog lang geduurd; het is kennelijk goed gebouwd. Binnen ziet het er nog prima uit, voor zover oude boerenwoningen in de Corrèze er prima uit kunnen zien. Piepkleine kamertjes, de gootsteen op een hoogte van pak 'm beet  zestig centimeter, dat soort werk. Bij regen stroomt de kelder vol, bij het asfalteren heeft de gemeente geen richeltje gemaakt om dat te verhinderen.

Wraak waarschijnlijk, want het huis staat ten slotte al 45 jaar leeg. Nadat de laatste bewoonster stierf kregen een stuk of vijftien neven en nichten ruzie, zo is mij verteld. De een wilde verkopen, de ander niet en zoals dat gaat met Franse erfgenamen, ze werden het niet eens.

Inmiddels zou ook niemand meer dit huis willen kopen. Fransen laten liever bouwen. Model Nice of Vendée. Ze plempen het hele land vol met dezelfde eenheidssworst. Maar daar zijn de Fransen natuurlijk niet uniek in...

Matrassen

Mijn blog gisteren over het racletten viel wat zurig uit. En ik had me nog wel voorgenomen nooit azijn te spuien. Het was koud, ik was ziek, vergeef het me, vandaag weer wat luchtigers:  matrassen.

Toen we verhuisden sleepten we onze matrassen mee. Die hadden we voor goudgeld gekocht bij een speciaalzaak in Hilversum. We sliepen er niet lekker op, maar zoals dat gaat met dure dingen, je houdt het er nog wel een jaartje of wat extra op uit. Ze waren altijd nog beter dan de oude kapokmatrassen van de vorige eigenaar van dit huis. Hij liet er negen achter; waarschijnlijk geërfd van zijn grootouders, de matrassen hadden maatje Napoléon: zo'n 1.20 bij 1.80 meter.

We maakten er een vreugdevuur van en sliepen verder op onze akelige latex-matrassen. De jaren gingen voorbij, en op een dag stonden we onszelf toe nieuwe exemplaren te kopen. En keken raar op in de winkel. Een éénpersoons Franse matras is 90 bij 1.90; een tweepersoons 1.40 bij 1.90.

We wilden geen van tweeën. Wij zochten  80 bij 200. "Deux mètres?" riep een verkoper uit. Hij begreep niets van onze wens, het was dan ook een heel klein mannetje. Wat wij zochten was in de buurt echt niet te vinden.

Uiteindelijk hebben we onze toevlucht moeten nemen tot Ikea.  Naar Toulouse of Bordeaux, in beide gevallen is het tweeënhalf uur rijden. Niet echt om de hoek. De reis maken we één keer per jaar. Als we zelf geen matrassen nodig hebben, moet er wel een aantal worden vervangen in de gîtes. Want de matrassen van Ikea liggen lekker, maar gaan bepaald niet lang mee.

Anderhalf jaar geleden huurden we een vakantiehuis in Normandië. Wij ouders sliepen op een matras van 1.60 bij 2 meter, dat bestaat dan weer wel. De jongens - één Nederlands, één Frans - sliepen in éénpersoonsbedden: beiden met de voeten buiten boord.

Raclette

En wat eten we deze maand als we worden uitgenodigd voor het diner? Raclette. Zijn wij daar blij mee? Bepaald niet. Racletten is de grote niet te vermijden show van dit moment. De hele supermarkt ligt vol met voorgesneden kaas en voorverpakte plateaus vleesbeleg.

Raclette is oorsponkelijk Zwitsers. Een halve grote kaas wordt aan één kant verwarmd en je schraapt - van het werkwoord râcler - er steeds een plak af. Het wordt gegeten met aardappelen en augurken en gedronken met thee of witte wijn.

Hier niet hoor, hier is de moderne variant in zwang. Die met witte wijn en heel veel vleeswaren. Er wordt niets geschraapt, we verwarmen de voorgesneden plakjes smakeloze kaas op een soort gourmettestel. Onderin de kaas, boven het vlees. Daarbij krijgen we in de schil gekookte aardappelen.

Bij mensen gaan eten en dan zelf moeten koken heb ik altijd al een beetje raar gevonden. Maar als ik dan ook nog stopverf in een bakje moet opwarmen, loop ik niet over van enthousiasme. Ik zal blij zijn wanneer de raclette-tic weer is afgesloten. Helaas kunnen we er de klok op gelijk zetten dat er volgend jaar weer wordt geraclet. Misschien moeten we het heft in eigen handen nemen en andere kaas inzetten. Ons kind is zo'n acht jaar geleden op schoolreis geweest  in Chamonix, hij  herinnert zich tot de dag van vandaag dat de raclettekaas daar waanzinnig lekker was. En niks voorverpakt, hij schraapte zelf.

Poêle à granulés

Hier is hij dan, onze nieuwe trots, onze poêle à granulés. In het Nederlands heet zo'n kachel om onduidelijke redenen een pelletkachel. Er gaan granules in, korrels. De naam korrelkachel zou misschien een beetje gek zijn, ik geef het toe.

De korrels zijn van hout, onder hoge druk samengeperst, er wordt niets aan toegevoegd. Ze gaan in een reservoir bovenin de kachel. Met een soort wokkel voert de kachel de korrels gedoseerd naar de verbrandingskamer. Daar is een gloeispiraal die de pellets doet ontbranden. Een ventilator blaast de warme lucht de kamer in. Zo simpel als wat.

We hebben ook overwogen om een houtkachel te installeren. Zo'n kachel heeft één groot voordeel: ze zijn veel goedkoper. Uiteindelijk won de pelletkachel, hij heeft meer pluspunten. Je hoeft maar één of tweemaal per dag korrels bij te vullen. De pelletkachel haalt de lucht voor de verbrandingskamer van buiten en niet uit de kamer. Je kunt zelfs min of meer de temperatuur regelen. Het rendement schijnt hoog te zijn, maar dat moeten we nog zien, mischien was het een verkooptruc...

De kachel verwarmt in elk geval goed, tot nu toe was er electrische verwarming in de gîte, de warmte is nu veel gelijkmatiger. Straks komen de eerste huurders sinds we de kachel plaatsten, over een week weten we hoe hij in de praktijk bevalt.

Waar we de pellets kopen? Bij elke doe-het-zelfzaak bij ons in de buurt liggen zakken van 15 kilo. Oorspronkelijk hadden we het plan om de korrels en vrac te laten komen, los dus, maar dat gaat vanaf tweeduizend kilo. Waar laat je zo'n berg.

Smaakmakers

Nieuwe bordjes schieten als paddenstoelen uit de grond. Op de gemeentegrens van Objat staat opeens dit ronde bord. Wat is er voor opmerkelijks en lekkers te vinden in dat dorp?  Is er een sterrenrestaurant? Helaas. Werkt er een bekende chocolatier? Ook niet. Een prijswinnende patisserie dan? Alleen in onze dromen.

Ik woon al twaalf jaar vlakbij, maar ik heb geen idee. Internet biedt uitkomst. Er is een site - sitesremarquablesdugout.com - en er blijken hele hordes dorpen met zo'n bordje. Het zijn allemaal plaatsen waar een bijzonder product op gebied van eten en drinken te vinden is. En ze zijn bijna allemaal in het zuiden en in het oosten. Jullie daar in het noord-westen: lekker puh.

Het idee van sites remarquables du gout  is best grappig. Er moeten vier dingen zijn: iets lekkers, iets moois, iets te zien en iets te doen. Een willekeurig voorbeeld:  l'ail rose de Lautrec (roze knoflook). Het is niet zo maar een knoflook, het is een knoflook met een Label Rouge en een IGP (L'indication géographique protégée). In de zomer is er iedere vrijdag een knoflookmarkt en kun je een cursus koken met knoflook volgen; er zijn wandelingen in de omgeving langs kwekerijen, waar de knoflook dan te drogen hangt. Lautrec zelf is een middeleeuws stadje. Kortom: een leuk uitje voor een vakantie.

En zo zijn er plaatsen met bijzondere kazen, wijnen, oesters, pruimen, truffels en olijfolie. Altijd in een mooie omgeving en met een of ander feestje. Wat me terugbrengt naar Objat. Het is een leuke, levendige plaats met een markt op zondag, maar wat is dan toch het product? Het blijkt niet iets waar je spontaan rauw je tanden in kunt zetten. Onze opmerkelijke smaak is veau sous la mère. Wablief? Kalf onder de moeder. Limousin kalfjes die opgroeien met melk van hun moeder. Het vlees wordt dan lichtroze en heel mals.

En wat is dan ons uitje? We wonen hier op het platteland; dus kun je boerenbedrijven bezoeken. Leuker dan dat: er is elke twee weken een kalverenmarkt in het centrum. Het handjeklap gebeurt nog in francs....

Tweehonderd jaar aan de pillen

Het journaal van acht uur gisteren: we kunnen in de nabije toekomst tweehonderd jaar oud worden; één op de tien Fransen slikt anti-depressiva (en een heleboel andere mensen nemen slaappillen of tabletten tegen angst); de vrienden van Sarkozy hielden een symposium; bij Goodyear Amiens werken ze drie uur per dag.

Allemaal in één journaal, het is moeilijk om de gedachten niet de vrije loop te laten.
Na vijf jaar Sarkozy is tien procent van Frankrijk aan de Prozac. Meer niet?
Arbeiders van Goodyear in Amiens werken nog maar drie uur per dag. Zij kunnen daarmee best tweehonderd jaar oud worden. Mits ze op hun zestigste met pensioen gaan, dat spreekt voor zich.

En die werknemers van Goodyear zijn natuurlijk allemaal zwaar aan de pillen omdat ze en masse lid zijn van de verkeerde vakbond. Zo eentje die alleen maar non en grève zegt. Daardoor gaat de fabriek waarschijnlijk dicht. Kan Sarkozy de autobandenfabriek niet overnemen? Dan doet hij iets nuttigers dan alleen maar elfduizend euro per maand binnen hengelen bij de conseil constitutionel. Het zou zonde zijn als het bedrijf zou sluiten, er zijn ten slotte altijd autobanden nodig in dit land; al was het maar om ze bij de fabriekspoort in de fik te steken tijdens een staking.

Maar stel je nu eens voor dat Sarkozy en zijn vrienden tweehonderd worden. Dan hebben zij nog 142 jaar om hem weer tot presidentskandidaat te bombarderen. Brrr.
En als ik tweehonderd word ga ik dat ook nog meemaken. Bij dat idee ga ik spontaan aan de Effexor.

Conduite accompagnée (2)

De sticker moet links achterop de auto

En hoe vond u het om voor het eerst met uw kind mee te rijden? Een beetje moeilijk zeker. Kijk uit! Pas op! U kreeg bijna een hartverzakking. Wat nergens voor nodig was, uw kind had zijn rijbewijs op zak. En kan dus autorijden. Die van ons heeft nog geen rijbewijs, hij mag het pas over een jaar halen, als hij 18 is. Toch zaten we maandag voor het eerst in een auto met hem achter het stuur. Verplicht op de achterbank, dat wel.

Onze zoon heeft in vier weken tijd twintig rijlessen gehad. Nu gaan wij met hem rijden, minimaal 3000 kilometer in twaalf maanden. Om de overgang tussen rijschool en conduite accompagnée niet al te stressvol te laten zijn moeten ouders verplicht twee uur achterin meerijden tijdens een van de laatste lessen. Het was natuurlijk een eitje, het kind reed goed en er zat een rij-instructeur bij.

En toen zat ik vandaag voor het eerst naast mijn zoon in de auto; aan de verkeerde kant dan. Hij reed. We reden over wegen waar je 90 mag  (hij 80),  waar je 110 mag (hij 100) en waar je 50 mag (hij ook, gelukkig, anders is het helemaal niet meer te volgen). En ik word geacht in de peiling te houden of hij de verkeersborden ziet, goed om zich heen kijkt, nou ja, goed auto rijdt. Wij mogen volgens de brochure die we kregen niet te veel kritiek hebben, anders zou het kind maar onzeker worden. Van zenuwachtige, spontaan nagelbijtende ouders wordt niet gerept in de guide pratique de l'accompagnateur.

We kunnen onze zoon niet zomaar vrijblijvend een jaar lang als chauffeur inzetten.We mogen niet eens lamlazerus bij hem in de auto stappen. Wij blijven altijd verantwoordelijk. Als hij een ongeluk veroorzaakt moeten wij blazen. De komende jaar hebben we twee keer een verplichte rendez-vous pédagogique op de rijschool. Ik verheug me er erg op; elke sessie duurt drie uur.

Zijn er verder nog plichtplegingen? Ja, natuurlijk, dit is Frankrijk. Er is al een dossier heen en weer  gegaan naar de préfecture. De rijschool heeft stempels gezet, de autoverzekeraar heeft stempels gezet, er staat zwart op zit in welke auto's zoonlief mag rijden - de Dyane zet ik later in om de moeilijkheidsgraad te verhogen - en met wie.

En als begeleider met fluwelen handschoenen hebben wij de eer elke rit van onze zoon te noteren in het boek dat altijd in de auto moet liggen (voor het geval een gendarme ons aanhoudt). Er wordt niet alleen verwacht dat we het aantal afgelegde kilometers noteren, maar ook het type traject en de 'verkeersomstandigheden'. We hebben zelfs twee vierkante centimeter ruimte voor opmerkingen en impressies.
Hoeveel procent van de Franse ouders zullen dit serieus bijhouden? Ik gok op één.

Hoornaar-val

Stop maar weer met die winterse rode wijnen, het is tijd voor wit! We gaan er levens mee redden. En andere dieren verzuipen, dat is dan ook wel weer waar.

Tussen nu en eind april zoeken de koninginnen van Aziatische hoornaars een nieuwe plek voor een nest. Dit is het moment om ze de nek om te draaien. Men neme een lege plastic waterfles; je knipt er de bovenkant vanaf en doet die omgekeerd in de fles. Je bindt het geheel aan een boom of een stok. En dan jammie jammie, de vulling: een half flesje bier en een flinke laag grenadine. En, heel belangrijk, een scheut witte wijn. Aziatische hoornaars hebben niks met witte wijn, maar bijen gruwen ervan. Daardoor blijven zij uit de buurt van deze vallen; en dat komt goed uit, deze hele exercitie is bedoeld om bijen te redden.

Gewone hoornaars - frelons - hebben we altijd gehad. Het zijn boswespen, ze komen ook in Nederland voor. Ze zijn groot,  maken het geluid van een vliegtuig, maar doen niks zolang je ze met rust laat. Ze eten fruit. Dat is hooguit lastig als ook jij net dat fruit wilt plukken.

Een aantal jaren geleden arriveerde de Aziatische hoornaar -  frelon asiatique - in zuid-west Frankrijk. Het dier rukt op, hier in de westelijke Corrèze heb ik ze al twee zomers gezien. Deze soort hoornaars eet geen fruit. Ze eten bijen. Aziatische bijen hebben al langer met dit bijltje gehakt en weten hoe ze een hoornaar kunnen aanpakken. Ze omcirkelen het dier zodat zijn temperatuur stijgt en hij uiteindelijk dood neer valt.

Bijen in Europa zijn nog niet op de hoogte van deze oosterse vechttechniek. Hele bijenvolken worden uitgemoord door le frelon asiatique. Totdat 'onze' bijen hebben geleerd wat ze moeten doen wanneer er een hoornaar voor hun bijenkast hangt, kunnen we ze beter maar een handje helpen. De vallen kunnen blijven hangen tot 1 mei, daarna vang je te veel autochtone insecten.

Indochine

Een recensie schrijven over een cd van een groep waarvan je fan bent is natuurlijk een hachelijke onderneming. Wanneer je schrijft dat je de nummers goed vindt neemt niemand dat erg serieus. Want iets anders zou je toch niet hebben opgeschreven.

Vier jaar geleden, toen de vorige cd van Indochine uitkwam,  heb ik dat probleem omzeild door de zanger van de groep te gaan interviewen. Dat zat er ditmaal niet in, u zult het moeten doen met mijn oordeel dat de net verschenen Black  City Parade een geweldig album is. Gelukkig zijn de echte Franse recensenten dezelfde mening toegedaan, sta ik ten minste niet eenzaam voor gek mocht u de muziek niks vinden.

Black City Parade is het twaalfde studio-album van deze Franse rockgroep - nou ja, laten we het soft-rock noemen - die al 32 jaar meedraait. Net als bij de vorige cd heeft de groep veertig nummers geschreven en opgenomen, en er dertien uitgekozen (en drie voor een bonus-cd ); zouden ze die overige 24 liedjes bewaren, zodat de erfgenamen er in de toekomst over kunnen ruziën?

Destijds vertelde zanger Nicola Sirkis dat bij Indochine de melodie op de eerste plaats komt; het is pop, rock, electro, van alles wat. En blijft altijd in je hoofd hangen. Bij de vorige cd La République des Météors gingen de songteksten over jonge soldaten in de oorlog. Je moest na het album zo ongeveer uit de loopgraven klauteren. Dit keer zijn de de tekst afwisselender. Maar niet altijd vrolijker. Zo gaat College boy over een homoseksuele puber die op het internaat van het Collège leert dat zijn leven niet gemakkelijk zal zijn. Een soort moderne versie van  3ème Sexe over bisekualiteit dat de groep 25 jaar geleden opnam.

En dan is er het studentenprotest in Québec vorig jaar (Le Fond de l'air est rouge), een agente die niet bestaand verkeer regelt in Noord-Korea (Traffic Girl, grappig genoeg met een Caraïbisch aandoend arrangement) en het dochtertje van Sirkis dat wordt getroost omdat ze wordt gepest (Thea Sonata). Het nummer Wuppertal is geïnspireerd op de film Pina Bausch in Tanzträume; Belfast op een dichtbundel van Silvia Plath. 



 Sommige teksten blijven raadselachtig. Kill Nico? Geen idee waar die over gaat.  Black City Parade en La Messie lijken qua arrangement bijna wel blije EO-nummers, maar dan met de nodige seks en putain in de tekst. Sirkis heeft alle Franse teksten geschreven, er is op de bonus-cd één Engelstalig lied bij van de hand van Tom Smith van de Editors. Dat is dan ook de enige minpunt; er is niets mis met het nummer, maar een Fransman die in het Engels zingt, het zou verboden moeten worden. Nico, s'il te plaît, niet meer doen!

Indochine gaat vanaf donderdag op toernee; waarschijnlijk zal de concertreeks twee jaar duren. Concerten van Indochine zijn nogal een happening, mocht u het willen meemaken, grijp uw kans, dit is waarschijnlijk de laatste grote tournee van de groep.

Een verslag van het concert in Parijs in 2010 staat hier: Stade de France
Mijn interview met Nicola Sirkis, gehouden vlak voor de vorige tournee, staat hier:interview

Televisie zonder uit-knop

Gisteravond waren we uitgenodigd voor het eten door mensen die we redelijk goed kennen, bij hen hoeven we niet op te zitten en pootjes te geven. Kon ik ten minste een prangende vraag stellen die me al een tijdje bezig houd: waarom staat de televisie bij Fransen altijd aan.

Zit je met z'n zessen gezellig aan tafel, is er nog een irritante zevende stem aanwezig van de tv; en met een beetje pech ook een  achtste, negende en tiende stem, bij praatprogramma's bept iedereen door elkaar.

Ik stelde laatst dezelfde vraag aan de copines, zij ontkenden glashard dat bij hen de televisie aan staat tijdens het eten. Maar het is wel zo, ze doen de tv aan bij het opstaan, hij gaat pas uit als ze naar bed gaan. Voor hen is de televisie geroezemoes op de achtergrond, ze horen het niet eens.  Als ik een gesprek in het Frans wil volgen moet ik mij concentreren. Wanneer de tv aan staat moet ik mijn uiterste best doen om dat geluid weg te filteren. Wat lang niet altijd lukt, ik mis halve gesprekken.

Bij een vriendin van me staan vaak twee televisies aan. De ene in de huiskamer, de andere in de open keuken.  Het is dezelfde ruimte. Terwijl haar man naar rugby kijkt, volgt zij een soap als Plus Belle La Vie. Mocht ik dan binnenkomen dan zijn ze beiden ook nog in staat om een gesprek met mij te voeren; allebei uit hun deel van de kamer.

Maar waarom staat die tv nou altijd aan? Als achtergrondgeluid. Omdat het anders zo stil is. Woon je op het platteland, kun je profiteren van de rust, je hoort geen auto's, geen vliegtuigen, niets, en wat doe je?  Je doet de televisie aan om maar iets te horen...

Paardenvlees

Een van de troetelpaarden van de buren

Nu woon ik toch al twaalf jaar in Frankrijk, ik heb nog nooit paardenvlees in de schappen gezien. U denkt: dan let je niet goed op.

Maar ik heb wel ander vlees zien liggen: tripes, varkenspoten, lamspootjes omwikkeld met lamspens, kippenhartjes, foie gras, andouillettes, nieren, hersenen, tongen, elk onderdeel van koe, schaap, varken, kip en eend heb ik weleens in de vitrine gezien.

Om maar niet te spreken van de levende krabben, langousten en de oesters bij de visafdeling. Laatst bij de Chinees in Brive zag ik voor het eerst kikkerbillen.

Kortom, Fransen eten alles. Behalve paardenvlees. Een vriendin van me zei dat er misschien in de stad nog een paardenslager is, ze wist het niet zeker. Volgens haar worden paarden niet gegeten, omdat ze worden gezien als gezelschapsdier. En zeker hier in de buurt; Pompadour is vijftien kilometer verderop, daar is een Haras, een Nationale Stoeterij. Het paard van Jacques Chirac staat er, gekregen van de president van Algerije.

Of zou deze volbloed ook zijn weg hebben gevonden in de lasagna van Findus? Nu weet ik waarom ik nooit paardenvlees heb zien liggen: ze hebben het gewoon verstopt.

Bezigheidstherapie

Soms zie je een nieuw bord langs de weg en vraag je je in het voorbij rijden af wat er op staat. Gisteren ben ik gestopt om te kijken. En werd niet veel wijzer. Dit dorp heeft een label, zoveel is duidelijk. Verder is het dorp zoiets als 'land van belofte'.  Maar niet erg lang: tot 2015.

Belofte van wat? Waarom tot 2015? Wat doet die zwaluw daar? En dat klavertje in een hart? Het is een gekmakend bordje. Eenmaal thuis moest ik het opzoeken. Het bordje blijkt gebakken lucht te vertegenwoordigen. Een soort bezigheidstherapie voor plattelandsburgemeesters.

Een aantal van die burgemeesters  heeft zich verenigd voor duurzame ontwikkeling. Heel nobel. Maar in plaats van elkaar zo nu en dan te bellen met 'zeg, heb jij nog iets duurzaams bedacht?', heeft de stichting zich bezig gehouden met een label. En een bord. En een brochure. En ongetwijfeld fijne vergaderingen onder het genot van een hapje en een drankje.

Een burgemeester die lid wil worden van de stichting Notre Village betaalt per jaar 60 cent per inwoner. En als het dorp dan ook het label wil kost dat minimaal 2000 euro per jaar, dat is voor de allerkleinste dorpen met minder dan 500 inwoners. En dat betalen die burgemeesters natuurlijk niet uit eigen zak. Dat betalen wij. Of liever gezegd, zij, de mensen die in een dorp wonen met zo'n 'prachtig' bord. Ons dorp heeft geen bord, laat staan een label; ik zit er niet mee. En ik wil al niet meer weten wat die zwaluw daar doet.

Nieuwe cd

Ik zal de komende week veel in de auto zitten. Ik wil nergens heen, als ik maar in de auto ben.  Daar kan ik ongestoord mijn nieuwe cd beluisteren.

Mijn man en ik hebben een andere muzieksmaak. Hij is van de meisjes als Adèle en Lana en als het maar niet Frans is. Ik ben van de jongens als U2, Muse en het mag best Frans zijn. Gisteren arriveerde de nieuwe Indochine, besteld op internet.

Het is al mijn vierde cd van deze Franse band, mijn man ziet het met lede ogen aan. Hij vindt de muziek nog wel gaan, soms, maar vindt de stem van zanger Nicola Sirkis een ver-schrik-king. Hij heeft het over "die akelige piepstem". Onbegrijpelijk vind ik dat. Zeker uit de mond van iemand die van Kate Bush houdt.

Het liefst luister ik thuis, de echte cd, met goede luidsprekers. Maar het komt er vaak niet van. Om geen ontwenningsverschijnselen te krijgen zet ik mijn favoriete muziek op een usb stick in de auto. Roger doet dat ook, we hebben allebei een halve stick. En als we samen in de auto zitten? Dan rijden wij in stilte...

Inblikken

Als ik vroeger meegemaakt zou hebben, dan zou ik nu hebben geschreven, dit doet me denken aan vroeger. Hier wordt vlees ingeblikt. Niet in een fabriek, maar bij de groenteboer om de hoek. In deze contreien worden veel eenden gehouden. Ze zijn nu vetgemest en worden deze tijd van het jaar geslacht. Als je ze niet zelf in een pot doet, kun je het laten doen.

Inblikken of felsen heet hier sertissage boîtes, het is een verbindingstechniek waarbij de randen van de platen in elkaar worden gevouwen en aangedrukt. De blikken op de foto zitten vol met klaargemaakte magret de canard, cuisse de canard, foie gras, cou farci, graisse en abats (filet, poot, lever, gevulde nek, vet en afval). De machine maakt deksel en blik tot één geheel. Alle blikken moeten hierna nog drie uur worden verhit.

Als je zo gek bent op eend leek het mij makkelijker om er elke week eentje te slachten. Toen ik dat hardop voorstelde, keek het echtpaar dat de eenden liet inblikken me geschokt aan. Volgens het stel moeten de dieren worden geslacht als ze zijn vetgemest. En dat is nu, in de winter. Om zijn woorden kracht bij te zetten voegde hij eraan toe dat er twee eenden bij zaten met een elk een lever van 2,5 kilo.
Waarvan akte.

Proefwerkweek

Vandaag begon de proefwerkweek op het Lycée van mijn zoon. De proefwerken zijn een soort oefening voor het eindexamen, sommige duren wel vier uur. Het ochtendprogramma begint daarom al om tien voor acht. U leest het correct: 07.50 uur.

Dan worden de pubers geacht zo wakker te zijn dat ze goed kunnen nadenken. Ik heb er een hard hoofd in. Omdat de schoolbussen soms te laat zijn, heb ik mijn zoon vanochtend naar Brive gebracht, hij sliep nog half toen hij uit de auto stapte.

Vanochtend werd het spits afgebeten met drie uur mathématique (wiskunde). En vanmiddag vier uur lang histoire-géographie (geschiedenis-aardrijkskunde). Histoire-géo is in Frankrijk één vak. Deels is het stampwerk (plaatsen, rivieren, jaartallen), maar er moet ook een  betoog worden geschreven. Leerlingen zijn altijd bang hors sujet te schrijven, buiten het onderwerp. Het gebeurt veel en wordt afgestraft met nul punten.

Morgenochtend gaat de proefwerkweek verder met vier uur français. Ik heb een bètakind, français n'est pas sa tasse de thé zal ik maar zeggen. Frans hier op school is oorverdovend saai en de leerlingen mogen niet zelf kiezen welke boeken ze lezen. Het is verplicht veel Molière, Balzac, Zola en consorten. De leerlingen krijgen morgenochtend drie teksten voorgelegd (vaak 17de eeuws, gaap), moeten verbanden leggen, stijlvormen herkennen en wederom een betoog schrijven over één van die drie teksten. De leerlingen schrijven altijd zo veel mogelijk, dan is er altijd wel iets goed...

Morgenmiddag volgt nog Engels (open vragen, geen multiple-choice). Woensdag is een halve schooldag, zelfs op het Lycée, in die paar uur propt de school twee proefwerken, physique-chimie (natuurkunde-scheikunde) en SVT (science de la vie et de la terre), een soort uitgebreide biologie. Donderdag wordt afgesloten met Spaans.

Olé denk je dan, ik ben ervan af. Ben non, donderdagmiddag beginnen de gewone lessen weer. Oef, gelukkig is het vrijdag na school vakantie.

Fikkie stoken

Even leek het er gisteren op of ons vuurtje zou aanslaan. Dat was maar heel even. Onze vuurstapel staat nog steeds op de chemin public onderaan de tuin. We hebben een composthoop en brengen veel groenafval naar de déchetterie, maar er blijft altijd genoeg over om in brand te steken. Dat vinden wij leuk. En velen met ons, in de winter zien we in het weekeinde altijd wel ergens een rookpluimpje in het dal.

Het hout wilde niet branden omdat het nat is; zelfs het droge hout is nat. Het heeft de afgelopen tijd zoveel geregend dat alles verzadigd is. Ik heb van de week gepoogd de stapel in de fik te steken met een aanmaakblokje en met droog kachelhout. Het leidde tot niets. Gisteren was Roger aan de beurt met een lap met benzine. Ook die actie was weinig succesvol, een aantal vlammen en veel gesis.

Binnenkort proberen we het weer, overal in de tuin ligt nog snoeihout dat ook op de brandstapel moet. Waarom we het niet naar de déchetterie brengen? Dit is hout van sleedoorns; overal doorns, soms wel vijf centimeter lang, de takken zijn compleet onhandelbaar. Het is niet compact te krijgen, het is een kwestie van proberen klein te knippen en meteen op het vuur gooien.

De volgende keer steken we het aan met diesel, dat vinden wij het beste werken, anderen zweren bij afgewerkte motorolie. Fikkies stoken mag meestal tot het einde van het voorjaar, daarna is het verboden. Omdat het dan te droog is; wij wachten er deze winter met smart op. Al jaren wordt er gejeremieerd dat het peil van  la nappe phréatique (grondwater) te veel zakt, me dunkt dat het niveau de afgelopen vijf weken behoorlijk is aangevuld.


De grap van de week:
Johhny Hallyday en Amanda Sthers hebben samen een boek geschreven over de zanger, Dans mes yeux. Het  toch wel serieuze tijdschrift L'Express wijdt  tien pagina's aan het boek en publiceert een aantal fragmenten. Een van de passages gaat erover dat Hallyday in 1962 in de Verenigde Staten op zoek was naar muzikanten, toen zijn stiefvader belde dat hij de geschikte musici had gevonden, in de Star-Club in Hamburg. Maar dat hij een dag te laat was. Die muzikanten waren de Beatles.
Paul Mccartney als gitarist voor Hallyday. Zou hij het zelf geloven?

Pellet-kachel

Daar is hij dan eindelijk. We hadden 'm begin december besteld, hij zou nog voor de kerst worden geleverd. Dat werd begin januari, toen eind januari en vervolgens februari. Tot onze verrassing kregen we deze week een sms dat we onze Italiaanse Zibro in Brive konden komen halen. Komende week gaan we 'm installeren in een van de gîtes. Wat het is? Het is een pellet-kachel. We hebben er meteen maar twee pellets bij gekocht.


Ps
Gisteren werden de Victoires de la Musique 2013 uitgereikt in de Zénith van Parijs.
De winnaars in vogelvlucht (u mag de 'beste' en 'van het jaar' er zelf bij denken):
Dominique A (zanger)
Lou Doillon (zangeres, zij is een dochter van Jane Birkin)
C2C (vier Victoires: ontdekking van het jaar als groep en op het podium,  Tetra  electro-danceplaat, Fuya  clip)
La Grande Sophie (La place du fantôme liedjesalbum)
Skip the use (Can be late, rockalbum)
Shaka Ponk (The geeks tour, concerttournee)
Oxmo Puccino (Roi sans carrosse hip hopalbum)
Amadou & Miriam (Folila, album wereldmuziek)
Camille (Allez allez allez, meest oorspronkelijke liedje)

Musique

U en ik wonen op een andere planeet. Vanavond is de uitreiking van de Victoires de la Musique, van de meeste Franse artiesten heeft u waarschijnlijk nog nooit gehoord. Van Céline Dion wel ja, maar dat is valsspelen, zij komt uit Québec.

Voor de grap keek ik vanochtend bij de supermarkt naar de cd toppers van dit moment. Op 1 staat Calogéro met de groep Circus. Ik heb een zwak voor Calogéro; bij de meeste Franse zangers gaat het alleen om de tekst, bij Calogéro is de melodie ook een feest. De nummers  Face à la Mer (met rapper Passi) en En apesanteur vervelen mij nooit.

Op nummer 2 staat Sexion d'Assaut, een rap-groep. Zowaar gevolgd door het Brits-Ierse bandje, One Direction. Een niet-Franse groep ? Hoe zijn die vijf jongens in hemelsnaam in deze vitrine terecht gekomen? Op 4 zijn we weer terug in l'Hexagone met een live cd van Jean-Louis Aubert (de vroegere zanger van Téléphone). Op 5 'Francis Cabrel  adapte et chante Bob Dylan'. Een Franse zanger die nummers van Dylan bewerkt en zingt. Klinkt angstaanjagend.

We hebben nog een paar cd's te gaan.  Op 6 vinden we een live cd van Coldplay - ook in Frankrijk niet te stuiten - en op 7 Zumba fitness (een hele rage hier); op 8 de cd 2nd Law van Muse. Die kreeg ik laatst van de copines (te samen met de autobiografie van Dave...).  Johnny Hallyday doet op nummer 9 nog steeds een beetje mee, net voor de zangeressen Rihanna en Nolwenn Leroy (zij won in 2002 de Franse Star Academy, haar vierde cd Bretonne had vorig jaar een ongekend succes). Ik zag Leroy een aantal jaren geleden in het voorprogramma van Pascal Obispo; ze zou in Nederland vermoedelijk geen hoge ogen gooien.

Het Franse gehalte hield nog niet op bij de super. De resterende cd's waren allemaal francophone: M, Garou, Michel Sardou en Florent Pagny. Vind ik dat erg? Nou nee, als ik wat anders wil dan koop ik dat op internet. Maar verbazingwekkend blijft het wel.

Mocht u niet eeuwig in Aznavour, Trenet en Bécaud willen blijven hangen, luister eens op deezer.com naar deze of gene Franse zanger(es). Misschien hoort u wel iets leuks. Zelfs mijn zoon luistert weleens Frans, in zijn geval naar Shaka Ponk. 

Kippen

Binnenkort is het weer lente en dan zeggen we tegen elkaar dat het zo leuk zou zijn om kwartels of kippen te houden. Dat zeggen we ieder jaar, we nemen ze nooit.

In het voorjaar staat er op zondagochtend op de markt een mevrouw met planten en kwartels. Niet klaargemaakt nee, levende kwartels. Ze springen zo leuk op en neer.  Een en al schattigheid. Nadeel is dat ze in een hok gehouden moeten worden. Dieren opsluiten, daar zijn wij niet zo van. En dat ze zo leuk op en neer springen? Vinden zij helemaal niet leuk; kwartels springen uit stress. Wel een meter hoog.

Een paar kippen op het erf dan. De eerste keer dat we het over kippen hadden keek ik onmiddellijk naar de moestuin. Ik moet de groenten al delen met slakken, mieren, ontsnapte koeien en een onbekend dier dat uit elke rode kool één grote hap neemt, kippen hoeven daar niet ook nog bij.  Roger stelde voor een mooi hek om de moestuin te zetten. Als hij die maakt, wie zal ik dan zijn om hem tegen te houden?

Het hek en de kippen zijn er niet gekomen. De vogelgriep (la peste aviaire) gooide roet in het eten.  Iemand in het dorp slachtte al zijn  kippen, de buurvrouw spande netten boven de ren. Wij schortten onze plannen op. Een jaar later was de vogelpest  vergeten, en konden wij weer mijmeren over kakelverse eieren. We schoven het project op de lange baan toen bleek dat we omringd worden door liefhebbers van kippenbouten:  roofvogels en vossen.

Mijn dorpsgenoten en ik kunnen vogels niet uit elkaar houden. Alle roofvogels heten hier une buse. Vorig jaar zag ik zo'n buse een duikvlucht nemen naar zijn lunch, een kip van de buren. En dat was dan maar één kip; een nachtelijk bezoek van de vos mondt uit in een ware slachtpartij. Vorig weekeinde was het weer zover, vertelde de buurvrouw. Wij hebben niets gehoord, zij heeft niets gehoord, maar van de twintig kippen en eenden zijn er nog maar drie in leven. Een aantal is meegenomen, de rest lag 's ochtends dood in het weitje.

De buurvrouw reageert altijd laconiek. Een vos moet ook eten, vindt ze. Ik gun de buse en de vos ook hun boutje, maar ik zou Truus, Trut en Eitje niet graag verminkt op het erf terugvinden. Het projet poule wordt vermoedelijk weer niets dit jaar.

Vide congel

Vanochtend werd ik gebeld door een van de vriendinnen. Of ik de 23ste beschikbaar ben, dan is de volgende soirée copines. Tuurlijk, een soirée copines wil ik niet missen. 'Le thème est vide congel', voegde ze eraan toe. Dat hoor ik niet goed, dacht ik. Zij belt altijd mobiel, halve zinnen vallen weg. Quoi? riep ik dus.

Niet erg beleefd in Frankrijk om alleen quoi te roepen, maar bij de copines mag dat. 'Vide congel'  herhaalde ze. Ik had het echt goed gehoord en verstaan; haar congélateur (vriezer) moet leeg. Een soort kliekjesavond uit de vriezer. Ik ging meteen in mijn hoofd na wat ik in de vriezer heb. Spruiten en boerenkool van deze winter uit de tuin; nog wat te droog uitgevallen broccoli en rode kool van afgelopen zomer - het regende zes weken niet, zelfs de waterput raakte leeg - de tomaten en paprika's zijn allang op. Er ligt nog een kwart bûche, overgebleven van kerstmis. En misschien een zakje vlees voor bourguignon.

Het water liep me niet in de mond zal ik maar zeggen.  Een lekkere maaltijd voor zeven personen ligt niet in mijn vriezer. Ik had bij wijze van spreken de nasmaak van broccoli nog in mijn mond toen de copine vertelde dat ze nu toch echt van die foie gras afwil.  Haar vriezer blijkt vol te liggen met heel andere etenswaren dan die van mij; zij heeft connecties. Haar broer heeft de grootste moestuin uit de omgeving. Diens vriendin houdt Limousin koeien en eenden.

Bij haar vide congel wordt het dus smullen. Ze heeft goede ingredienten en is een goeie kok; zij kookt in haar vrije tijd voor feesten en partijen. Ik kan bijna niet wachten tot de 23ste. O ja, voor ik het vergeet, zoals altijd moeten de copines verkleed komen. Roger kwam met een idee dat ik meteen overnam.  Ik ga als glaçon, ijsblokje.

Wassen neus

In Objat viel mijn oog op een reclamebord. Wat een leuke verrassing, volgens de poster kunnen we vliegen van Brive naar Amsterdam. Dat zou ik best eens kunnen doen, dacht ik nog tijdens het autoritje naar huis.

Tot nu toe was vliegen naar Nederland voor ons een mijl op zeven, we doen het dan ook nooit. Een vriend met een tweede huis hier in de buurt probeerde een keer de verbinding Rotterdam-Bergerac. De vlucht ging prima; daarna was hij met het openbaar vervoer nog tien uur onderweg. En goedkoop was het ook niet.

Thuis surfte ik vol verwachting naar de site van het vliegveldje ten zuiden van Brive, dat heel chic Brive Vallée de la Dordogne heet. Ik keek bij destinations, bestemmingen. Paris Orly, London City, Maastricht, Ajaccio. Heeft u Amsterdam zien staan? Ik ook niet. De rechtstreekse verbinding bestaat niet. De poster is een Wassen Neus.

Er komt wel een nieuwe verbinding, Brive-Maastricht van Ryanair. Maastricht? Is dat niet iets met een verdrag?  Te onbekend, moeten ze op het vliegveld van Brive hebben gedacht; we zetten gewoon in koeieletters Amsterdam en een foto van een gracht op de poster, en het komt helemaal goed. Behalve voor de mensen die naar Amsterdam willen dan;  als je naar Parijs gaat, land je ook niet graag in Marseille.

Omdat ik toch op internet zat ben ik gaan kijken hoe ik dan wel per vliegtuig op Schiphol kan komen.  Via  Parijs met Air France voor 417 euro. Mwah, dat vind ik iets te begrotelijk. Familieleden van me vliegen tussen Carcassonne en Charleroi voor 22 euro...

Ik kreeg op het web andere suggesties in de schoot geworpen: Toulouse-Amsterdam, Bergerac-Rotterdam en Limoges-Brussel. Deze laatste stemde me dan wel weer vrolijk. Eind april kan ik met Twin Jet voor 2.004 euro naar Brussel. Even dacht ik dat het een typefout was. Is het niet. Bij de KLM kost het 2.013 euro, past mooi bij dit jaar. En voor die prijs mag je tweemaal overstappen. Vertrek om 18.15 uur uit Limoges, aankomst de volgende ochtend om 10.45 uur in Brussel. Iemand belangstelling?

Ps. Voor de mensen die tussen Brive en Maastricht willen reizen: dat kan van 3 april tot eind oktober met Ryanair op woensdag en zondag. Een enkeltje kost 35 euro.

Accepte terre

Staan wij oog in oog met een vuilnisbelt? Ben non, wij kijken naar het terrein van iemand die ooit een bordje accepte terre heeft geplaatst.

De man die het stuk grond jaren geleden kocht wilde er een huis bouwen. Om onduidelijke redenen op het  laagste punt. De graafwerkzaamheden voor de fundering waren al in volle gang toen het ontzettend begon te regenen. De uitgegraven rechthoek werd een pierenbad. Toen de gemeente ook nog de bouwaanvraag afwees, had de eigenaar 'm natuurlijk zwaar hangen.

Vervolgens wilde hij begrijpelijk genoeg zijn terrein laten ophogen.Wanneer je hier in de omgeving veel grond nodig hebt, dan maak je een bord accepte terre (ik accepteer grond) en zet die aan de weg. Er is altijd wel iemand die aarde kwijt wil. Zo hebben wij de aangestampte aarde uit onze schuur gegraven en op zijn terrein gestort.

Dat was gewone aarde. Afval brengen we naar de déchetterie. Zo denkt niet iedereen er over. Pvc pijpen, bouwafval, verrot hout, het is een heuse dump geworden. Het bord accepte terre is allang weg, de stort gaat gewoon door; zelfs nu de eigenaar de toegang min of meer heeft afgesloten. Hij heeft ook een nieuw bordje geplaatst: chantier interdit au public. Bouwwerkzaamheden? Het is kennelijk een optimist.

De moraal van dit verhaal? Als je grond nodig hebt zet dan een telefoonnummer op het bord en houdt het terrein afgesloten; bedrijven die grond moeten afvoeren weten je te vinden; mensen die van hun zooi/gif/troep afwillen houd je buiten de deur.

Vogeltjes

We hangen altijd zaadbollen op voor de vogels, maar sinds de eksters die hebben ontdekt, gaan de bollen wel erg snel op. De eksters rukken er net zo lang aan totdat de hele bol op de grond valt en vliegen er dan mee weg, met plastic netje en al. De andere vogels hebben het nakijken, vandaar deze nieuwe vogel-McDo, vorig weekeinde in elkaar geflanst door man en zoon.

Een dakje tegen duiven en eksters, zij kunnen er niet landen. En een opstaand randje zodat het eten niet van het plateautje valt. Ik wil liever niet dat de vogels van de grond eten; dat heeft niets met hygiëne te maken; wel met overlevingskansen. Met alle katten in de buurt is landen in de tuin een hachelijke onderneming.

Chic huisje niet? En toen moest er nog eten worden geserveerd. Ik begon met een snee pain aux céréals (meergranenbrood) van de bakker. Bliefden ze niet. Daarna  had ik een lekkernij voor ze: sushirijst. Ik heb het zelfs in een bakje gedaan; ik leverde er nog net geen stokjes bij. De koolmezen, mussen en andere sijzen  - wij kennen vogelaars, hebben vogelboeken, maar bij ons beklijft het  niet, wij zijn zelden in staat een vogelsoort te herkennen  - lusten geen sushirijst.

Verwende krengen zijn het. Weet u wat ze niet versmaden? Walnoten. Ik had het kunnen weten, het zijn ten slotte Franse vogeltjes.

Chandeleur

De galettes des roi  zijn net op, de nieuwe fèves pronken in de kast en we hebben vandaag alweer een eetfeestje! Het is chandeleur. In Nederland Maria-Lichtmis, in Frankrijk crêpe-dag. In dit land wordt bij elk feestje gegeten, een uitzondering is ondenkbaar.

De folders van de supermarkten staan deze week  vol met pannenkoek-attributen. De Intermarché wijdt  wel zeven pagina's aan de chandeleur (het woord komt van chandelle, kaars). Het begint met melk, eieren en bloem, daar kan ik in komen.  En vervolgt met cider, witte rum en cointreau. Zou dat in het beslag gaan? Lallende kinderen aan tafel, van mij hoeft het niet.

En dan hebben we nog slagroom, bakpoeder en maizena; maizena? Ik zag gisteravond reclame op tv, het wordt gebruikt om flensjes luchtig te maken. En wat gaat er op die pannenkoeken? Als ik de folder volg, hebben we de keuze uit jam, speculoospasta en honing. Verbazingwekkend, de mensen die ik ken eten crêpes altijd met hazelnootpasta.

Speciale koekepannen voor flensjes zijn ook in de aanbieding. Ze hebben maar een heel klein opstaand randje. Ik kan er eerlijk gezegd niet mee overweg. Wie geen zin heeft zelf pannenkoeken te bakken kan ze ook kant-en-klaar kopen. Crêpes authentiques paysan Breton, geef het een mooie naam, lekker wordt het er niet van, weet ik uit ervaring...Een hartige crêpe noemen ze een galette. Je hebt ze uit de diepvries met ham en kaas en met ei. Bij de traiteur liggen zelfs galettes met boudin (bloedworst) of zalm. Brr. Wij houden het heel saai op geïmporteerde schenkstroop.

De folder van de supermarkt gaat een pagina verder naadloos over op het Chinese nieuwjaar. In de aanbieding onder meer Wok Thaï en een kit sushi. Ze moeten gedacht hebben: dat is ook ergens in het oosten.

Accent

Gisteren bonkte er iemand nogal hard op de deur. Meestal is dat de buurman die onze deurbel weigert te gebruiken. Vrolijk deed ik open; om oog in oog te staan met een mij onbekende man met een aktetas. De jaarlijkse  témoins de Jéhovah had ik een week eerder al afgepoeierd, die konden het niet zijn. Het bleek een verkoper van diepvriesgroenten. Enigszins vreemd in een dorp waar iedereen een grote moestuin heeft, maar goed.

Een halve seconde nadat ik bonjour had gezegd, reageerde hij met: "Ah! Vous comprennez pas le français." Ik heb een accent van hier tot ginder,  Fransen pikken me er al uit met één bonjour. Deze man leidde uit mijn buitenlandse accent af dat ik dus ook geen Frans begrijp.

Wat niet wegnam dat hij gewoon doorkletste. Hij vertelde dat hij net bij twee compatriotes van me was geweest en vertrouwde me toe dat ook zij geen woord Frans verstonden noch spraken. Nu zijn er geen landgenoten in het dorp, wel twee Engelsen. Er is niets mis met hun kennis van de Franse taal. Inwendig moest ik lachen om die twee, ze hadden natuurlijk net gedaan alsof, om deze groentenverkoper zo snel mogelijk af te wimpelen.

Ik had hetzelfde kunnen doen, maar was beledigd. Doe ik zo mijn best op de taal, oordeelt deze snijboon binnen twee seconden dat ik het allemaal niet begrijp. Ik knalde de deur niet dicht, maar vertelde dat ik uit Nederland kwam. Heel kinderachtig moest ik mijn Frans toch een beetje etaleren.  Zijn reactie deed wel de deur definitief dicht: "Ah, Pays-Bas. Alors, là-bas vous parlez allemand!"

Spanc

De raarste belasting die wij betalen is die voor de controle van onze eigen septic tank. Een koekje van eigen deeg zeg maar. In La Chapelle is geen riolering die de naam mag dragen, wij hebben op ons terrein een septic tank en afwateringsbuizen. We zuiveren zogezegd ons eigen afvalwater. Als dank wordt het systeem elke vier tot zes jaar verplicht gecontroleerd en moeten we die controle zelf betalen.

Toen wij hier kwamen wonen waren septic tanks (fosse septique) nog een zaak van het departement. De DDASS ging erover, een instantie die wonderlijk genoeg ook de kinderbescherming onder haar hoede heeft. Niet veel later werd de aanleg van septic tanks gedecentraliseerd naar de gemeenten. Nu zijn er in Frankrijk heel veel gemeenten, soms met maar tien inwoners. Zo'n gemeente heeft dan een part-time burgemeester en misschien een secretaresse en de kans dat een van de twee verstand heeft van 'individuele riolering' is nagenoeg nihil.

Daarom zitten we opgescheept met weer een nieuwe instantie: de Spanc. De afkorting staat voor  Service Public d'Assainissement Non Collectif, een publieke dienst voor  niet-collectieve waterzuivering. Tot nu toe is er één keer iemand langsgekomen voor de controle van onze tank. Een jonge hittepetit op hoge hakken met een dossiermap onder haar arm.

Ik had voor de controle de deksels van de tank moeten halen. Dan kan zij erin poeren. Maar dan moet ik eerst grind opzij harken en twee betonnen platen verwijderen, ik had er geen zin in. Het is zwaar en de geur van een open tank is, wat zal ik zeggen, onaangenaam. De jongedame zat er niet mee dat ze de tank niet zag, noch rook,  zolang ze wat kruisjes op een formulier kon zetten was ze allang blij. Ik ook, want we hebben een andere septic tank dan die in de papieren staat. Voor de regards  - controle openingen in de afwatering - had deze controleur van de Spanc ook geen interesse.

Voor dit bezoekje betalen we een abonnementsprijs van 15 euro per jaar. Peanuts vergeleken met wat andere mensen soms betalen. Uit een enquëte van de consumentenorganisatie CLCV in 2012 bleek dat er een Spanc in de Loire is die 51 euro per jaar vraagt. Wat niet mag. Veel Spancs blijken zich niet aan de regels te houden, volgens de CLCV maken ze er een potje van. Ze vragen te veel geld, ze hebben geen duidelijke regels, ze innen abonnementsgeld (blijkt niet te mogen, er mag alleen geld worden geind na een controle) en er worden op onduidelijke gronden werkzaamheden voorgeschreven.
Mocht u een rare Spanc hebben: meer informatie is te vinden op clcv.org.

Monarch Nicolas II

Onze laatste monarch is niet vrijwillig afgetreden, hij heeft gewoonweg de verkiezingen verloren. Sarkozy heeft  nog wel vrienden die vinden dat hij over viereneenhalf jaar weer mag aantreden. Nicolas II?

De vrienden hebben een club opgericht, Les amis de Nicolas Sarkozy. De stichting werd vorig jaar al opgericht, gisteren is de website in een nieuw jasje gestoken ter gelegenheid van de verjaardag van de oud-president. Officieel is deze association opgericht om het beleid dat Sarkozy vijf jaar lang heeft gevoerd te verdedigen.

Maar er speelt meer mee. Op de vernieuwde site kun je je aanmelden als lid. Het kost 25 euro per jaar. Of 100 euro als je je aanmeldt voor een lidmaatschap tot en met 2017. Wat is er ook al weer in 2017? O ja, presidentsverkiezingen! Meer betalen mag trouwens ook, dan ben je membre bienfaiteur (met een wettelijk maximum van 7500 euro staat in de kleine lettertjes).

Waar zouden de vrienden het geld aan uitgeven? Aan vlaggetjes, stickers en posters of zouden ze gaan dineren bij Fouquet's? Ik denk het laatste. Waarom? Omdat ik weet wie er in de vriendenclub zitten. Zij eten niet bij McDo.

Voorzitter is Brice Hortefeux. Al decennia vriend van Sarkozy en als minister in 2009 veroordeeld wegens racisme. Hij demonstreerde eerder deze maand tegen het homohuwelijk.  Twee andere bestuursleden liepen met hem mee: voormalig minister Claude Géant - met hem is het Front National overbodig - en Christine Boutin van de Parti Chrétien Democrate. Zij vindt dat homo's best mogen trouwen, maar niet met elkaar. Volgens haar hebben huwelijk en liefde niets met elkaar van doen, trouwen doe je om kinderen te krijgen.

Ook in het bestuur Christian Estrosi, burgemeester van Nice, oud-minister en oud-UMP voorzitter Xavier Bertrand (ik dacht dat hij zelf president wilde worden) en Nadine Morano. Als minister draaide zij altijd als een soort wethouder Hekking om Sarkozy heen. Ze jaagt links nog steeds op de kast met haar tweets. Zoals het berichtje tijdens de dodenherdenking op 11 november dat de stropdas van François Hollande scheef zat. Morano wiste de tweet, maar te laat.

Gaat deze vriendenclub iets bereiken? We zullen zien. Tegen de tijd dat het 2016 is zal blijken of Sarko de politiek weer in wil; er staan velen in de startblokken om het op te nemen tegen Hollande.

La reine

Ik schreef het twee weken geleden al, mijn copines weten niet wie de Nederlandse koningin is. Zij zijn geen uitzondering, de meeste Fransen hebben geen idee, het Nederlandse koningshuis is hier zelden of nooit in het nieuws.

Vandaag de proef op de som genomen op internet.  Op lemonde.fr was het even zoeken. Er is dan ook heftig concurrerend nieuws, van Mali tot en met de parlementaire behandeling van het homohuwelijk. Via doorklikken op International en Europe kwam ik uiteindelijk op Pays-Bas terecht. En ja hoor, 'la reine Beatrix annonce son abdication'.

Waar Beatrix is, is ook Willem-Alexander. Volgens Le Monde werd hij in zijn jonge jaren gezien als een vrolijke Frans die niet geschikt werd geacht koning te worden. De krant probeert zelfs Prins Pils uit te leggen. "Il sera même surnommé "prince pils" (en référence à un type de bière) en référence aux litres d'alcool qu'il ingurgite  lors de soirées étudiantes à l'université de Leyde". Kort samengevat: hij zoop enorm tijdens zijn studie in Leiden en hij heeft zijn bijnaam te danken aan een bepaald soort bier.

Op de site van de Le Figaro staat de koningin op de eerste pagina. La reine Beatrix s'efface devant son fils Guillaume IV (koningin Beatrix stapt opzij voor haar zoon Willem IV). Veel meer kom ik niet te weten, de rest van het artikel is alleen voor abonnees. De vijf reacties kan ik helaas ook niet zien. Maar deze krant van  Serge Dassault - inderdaad, die van de vliegtuigen - maakt het goed met een video met Stéphane Bern. Deze journalist speelt de hofnar, maar weet alles van monarchiën en hij vertelt altijd met een aanstekelijk enthousiasme.

Veel Fransen lezen een regionale krant, al was het maar voor de overlijdensadvertenties. Op de site van La Montagne krijgt de koningin drie regels. Tevens de video waarin ze haar aftreden aankondigt. Naar goed Frans gebruik is er geen ondertiteling, maar een mevrouw die tegelijkertijd vertaalt en er doorheen bept.

Ik heb geen idee waarom de Nederlandse monarchie in het algemeen zo weinig aan bod komt in Frankrijk. Van het Britse koningshuis krijgt elke scheet aandacht. Als het over Nederland gaat komen er standaard  andere zaken aan bod: drugs, homohuwelijk, euthanasie.

Conduite accompagnée

Auto-école, rijschool, ik wist niet dat ik het woord zo letterlijk moest nemen. Bij rijlessen wordt hier even ingewikkeld gedaan als bij de lessen op school. Voor elke les wordt er een doel vastgesteld. Vervolgens geeft de rij-instructeur uitleg en moet de leerling 'oefeningen' doen; en aan het einde geeft de instructeur aan welke vooruitgang je hebt geboekt. Op school krijg je dan een cijfer, na een rijles een kruisje. Ik verzin het niet, het staat allemaal in het boekwerkje (livret d'apprentissage anticipé de la conduite) dat mijn zoon meekreeg van de rijschool.

Vroeger meldde je je aan bij een rijschool, betaalde een boel geld, ging rijden en na een x-aantal uren deed je theorie- en praktijkexamen. En dat was dan dat. Heden ten dage kom je er in Frankrijk niet zo makkelijk vanaf. Zeker niet als je gaat rijden op je 17de. Eerst moet je je theorie (code de la route) halen voordat je ook maar één meter mag rijden.

Dan volgt de eerste rijles die geen rijles is, maar een evaluatie. Voor 37 euro beoordeelt de instructeur hoe goed je al  kunt rijden. Ik had dat gratis kunnen doen: nog niet zo goed. Een enigszins onzinnige test, een 17-jarige moet toch minimaal twintig uur lessen. En in die twintig uur moet hij vier pagina's doelstellingen halen. Een van de laatste is weten hoe te handelen bij een ongeluk. Ik weet niet of ik wel wil weten hoe ze dat nagaan...

Ons kind krijgt na die twintig lesuren nog geen rijbewijs, maar  een verklaring voor politie en verzekering. Wij moeten nog een jaar met hem gaan rijden, minimaal 3000 kilometer. Om de eerste keer niet compleet gestresst naast hem in de auto te zitten, rijden wij de laatste rijles achterin mee. Daarna worden wij heuse accompagnateurs, begeleiders. Onze zoon mag alleen met een van ons rijden en achterop de auto krijgen we een witte sticker met een tekening van twee mensen en de tekst conduite accompagnée.
Half februari is het zover. Wordt vervolgd.

Water

Hebben wij een museum bezocht? Brouwen wij zelf bier? Is het een oude meter van een onderzeeboot? Nee, het is onze watermeter. Echt waar. Hij dateert uit 1936. In dat jaar hebben alle mannen in La Chapelle meegeholpen met de aanleg van de waterleiding; de gemeente heeft een eigen bron, wij krijgen bronwater uit de kraan.

De bijna antieke waterleiding ligt er nog steeds. De gemeente is klein en heeft geen geld de leidingen te vernieuwen. En wij hebben van de vorige eigenaar deze prachtige meter geërfd, die waarschijnlijk allang niet meer correct bijhoudt hoeveel water wij gebruiken. Eens per jaar komt de secretaresse van de burgemeester - u kent haar al van de volkstelling -  de meterstand opnemen. Met een zaklamp in de aanslag leest ze in de cave alle wijzertjes af.

Afgelopen keer waren we niet thuis toen ze op de stoep stond. Ze gooide een kaartje in de brievenbus waarop we zelf de meterstand  konden invullen. Op het kaartje staan metertjes getekend, we moesten hier en daar een streepje zetten en een getal of wat invullen. Gisteren kwam de jaarlijkse waterrekening. Het is dat ik allang ben gestopt met roken, anders had ik spontaan hartkloppingen gekregen; ik zag een stuitend bedrag staan. Volgens de factuur hebben we vorig jaar belachelijk veel water gebruikt.

Zou de watermeter op hol geslagen zijn? We gingen nog een keer de stand opnemen. De watermeter mag dan niet recentelijk geijkt zijn, hij was niet op tilt geslagen. Wij hebben het de vorige keer gewoon niet goed gezien. We hebben zo maar 100 kuub minder verbruikt.  Morgen zal ik het proberen recht te zetten bij de secretaresse. En bestel ik meteen een nieuwe watermeter. Een moderne die we wel kunnen aflezen; helaas moeten we 'm zelf kopen.

Omdat de oude meter geen afsluiter heeft moet de waterleiding buiten onder de straat worden afgesloten. We zullen moeten graven. Een geul maken in een betonnen bordes en het asfalt openbreken. Heel veel asfalt waarschijnlijk, elke keer als het departement de weg asfalteert gooien ze er gewoon een laag bovenop.
Wordt vervolgd.

Dave

En wat kreeg ik laatst van mijn vriendinnen toen ze hier kwamen eten? Juist, de autobiografie van Dave. Geestig bedacht natuurlijk, een Hollandse in Frankrijk krijgt een boek over een Hollander in Frankrijk. En u kunt zeggen wat u wilt over zijn muziek, petje af voor wat hij als immigrant heeft bereikt. Vooralsnog doe ik het hem niet na.

Dave had een nummer 1 hit in Nederland met Dansez Maintenant; dat was in 1975, weet u het nog? En u dacht dat dat het laatste was dat Dave ooit gedaan heeft? Dat hij al die jaren ook in Frankrijk niet meer meetelde? Foutje. Hij is hier niet  van de buis af te slààn. De allereerste persoon die ik destijds op de Franse televisie zag was, inderdaad, onze Dave. Uit te spreken als Daavuh. De zanger presenteerde het Eurosongfestival daarna twee keer, een derde keer mocht niet vanwege 'incorrecte' grappen over foute jurken en dikke zangeressen,  nu zit hij in de jury van La France a un incroyable talent.

Een autobiografie dus, geschreven na zijn hartoperatie in 2011. Het leest alsof je met hem in de kroeg zit en hij je het hele verhaal van zijn leven zit te vertellen. In het Frans, dat wel. Het boek heet 'J'irais bien refaire un tour...'. Dave schrijft over zijn jeugd in Amsterdam en Blaricum, over zijn tijd als straatzanger in Frankrijk, over zijn partner en tekstschrijver Patrick,  over het aids-tijdperk en over de vette en magere jaren. Het ene moment verkocht hij veertigduizend platen per dag, het volgende moest hij optreden in discotheken en op feesten en partijen. Het gaat over zang, geld en seks. Kortom, vermakelijk.

De zanger  is nu op zijn 68ste een nieuwe carrière begonnen: die als acteur. Half maart komt er een film met hem uit, Une chanson pour ma mère, een komedie waarin Dave zichzelf speelt en wordt ontvoerd door de dochter van een fan  (met onder meer ook Sylvie Testud en Patrick Timsit; het zou weleens een leuke film kunnen zijn).

Voor wie in Nederland wil weten hoe Dave er tegenwoordig uitziet, op YouTube staat een grappig filmpje met zanger/imitator Mickaël Gregorio  die het nummer Vanina van Dave repeteert. http://www.youtube.com/watch?v=n1n-8MLqcS8

De autobiografie van Dave, uitgeverij Michel Lafon

Iedereen vice-voorzitter

Er circuleren altijd allerlei oproepen en kettingbrieven, wanneer ik zo'n bericht tussen mijn email vind dan wis ik het meestal onmiddellijk. Voor het mailtje dat ik gisteren kreeg heb ik een uitzondering gemaakt.  Ik heb 'm zelfs doorgestuurd. Dit keer hoeven we geen ziek kind of zielige kat te redden, de mail gaat over het onzinnige aantal politici en bestuurders in dit land. En wat dat kost.

Het zou grappig zijn als het niet zo triest was. In Frankrijk zijn gemeenten, departementen en regio's. De bestuurders van de gemeenten hebben een aantal jaren geleden een tussenlaag bedacht, de Communautés de commune. Samenwerkingsverbanden tussen gemeenten. Een communauté heeft natuurlijk een voorzitter en leden, die allemaal betaald moeten worden.

Volgens de email die ik ontving zijn alle leden van de communautés altijd vice-voorzitter, want  dan is de vergoeding tweemaal zo hoog. Dit alles moet natuurlijk gefinancieerd worden. Er is een extra belasting voor in het leven geroepen, de inter communauté. Ik heb heb het nagekeken op de taxe d'habitation. Het klopt, er gaat niet alleen geld naar de gemeente, maar ook naar een  intercommunalité.  Meer dan 300 euro.

De brief rept van nog een nieuwe bestuurslaag in de Rhône-Alpes, de Pôle Métropolitain. Dat wordt  een samenwerkingsverband van de samenwerkingsverbanden van vier steden... En iedereen wordt natuurlijk vice-voorzitter. "Gezien het desastreuze beleid van deze mensen zullen ze ons binnenkort zeggen dat er geen andere oplossing is dan de belastingen te verhogen", meldt de onbekende schrijver.

Hij zoekt het ook 'hogerop', bij de landsbestuurders. Frankrijk telt 927 gedeputeerden en senatoren voor 60 miljoen inwoners.  Hij vergelijkt: de Verenigde Staten heeft 535 congresleden voor 300 miljoen inwoners. "Denkt u niet dat het land goed kan functioneren met 250 senatoren en 142 députés minder?"

Natuurlijk. Maar gaat dit ooit gebeuren? Natuurlijk niet. Politici die hun eigen baan schrappen, dat gelooft de schrijver hopelijk zelf ook niet. Politici hier zijn professionals, je begint eraan op je 20ste en je bent de rest van je leven bezig baantjes te verzamelen. Député, maire, conseiller général je kunt het allemaal tegelijk zijn.

Mot-dièse

We hebben weer een nieuw woord! Un mot-dièse. En u bent natuurlijk stikjaloers, u moet het met hashtag doen. Wij in Frankrijk hebben een commissie die woorden verfranst, ook op communicatiegebied. Wat het communiceren met de rest van de wereld overigens niet altijd vereenvoudigt.

Een mot-dièse dus, in het meervoud mots-dièse. Een dièse is een hekje: # Een mot-dièse is als er aan dat hekje een woord of zin gekoppeld is, het is een twitter-term.  Le Nouvel Observateur noemt de vertaling "une horreur esthétique". Er gaan geluiden op dat hashtag fout is vertaald. Een # is geen dièse, maar een croisillon. Een hashtag zou in het Frans dus een mot-croisillon moeten zijn.

Ik las op de site van de Volkrant dat dezelfde commissie ooit het woord computer heeft verfranst in ordinateur. Ik betwijfel het, het woord computer is al Frans. Het betekent berekenen. Ik hoorde ooit een veel grappiger verhaal. IBM zou het woord ordinateur hebben bedacht. Het bedrijf wilde in Frankrijk niet een product verkopen waar de klanken con en pute in zitten, klootzak en hoer. Dan sta je in een winkel en zegt 'Doet u mij maar een klotehoer.', ik begrijp het bezwaar wel een beetje.

De hele wereld gebruikt nu dus het Franse woord computer, behalve de Fransen, die zeggen ordinateur, vaak afgekort tot ordi. In dit land zijn er meer afwijkende woorden op computergebied. Als u een Fransman uw emailadres - adresse mèl - wilt geven, zeg dan niet 'at' of apenstaartje voor @, maar zeg arobas. Een softwareprogramma heet een logiciel. Per post stuur je een courrier, per e-mail een courriel, een samentrekking van courrier élèctronique. De vondst voor spam vind ik geestig, het wordt een pourriel genoemd, een samentrekking van courriel en pourri, een bedorven email.

Volkstelling

We kregen laatst een brief van de burgemeester dat we weer geteld gingen worden.  Hij kondigde de komst aan van een beambte die we zouden kunnen herkennen aan een officiêle volkstellers-kaart. We hebben gisteravond niet eens de moeite genomen erom te vragen. Want wie stond er voor de deur? De secretaresse van de burgemeester.

Zij heeft geheimhoudingsplicht, de ingevulde gegevens mogen alleen gebruikt worden door de Insee (bureau voor de statistiek). Maar toch,  ik zag het meteen voor me, de secretaresse en de burgemeester gezellig samen voor de open haard met een stapel formulieren. Of liever gezegd stapeltje, er wonen nog geen vierhonderd mensen in de gemeente.   Ik hoor het ze zeggen: 'Kijk, meneer Q heeft de lagere school niet eens afgemaakt.' of: 'Die Hollanders in La Chapelle hebben centrale verwarming; hebben ze dat wel opgegeven bij de belastingdienst?'

Want de volkstelling - recensement - is alles behalve anoniem. Er is een algemeen formulier voor het hele gezin waarin gevraagd wordt naar de woonomstandigheden - hoe oud is het huis, hoe groot is het, is er een douche, hoe wordt het huis verwarmd - en verrassend genoeg hoeveel auto's we hebben. Een tweede formulier wordt per persoon ingevuld en gaat over opleidingniveau en werk; er wordt nog net niet gevraagd hoeveel je verdient, verder passeert alles de revu. Alle papieren staan op naam en moeten worden ondertekend. Dit om ervoor te zorgen dat niemand dubbel wordt geteld. Dat hadden ze best anders kunnen aanpakken. Nu de gegevens altijd te herleiden zijn, denk ik dat niet iedereen alle vragen naar waarheid zal invullen.

Wij wel natuurlijk, dat begrijpt u wel, wij zijn zo braaf. En hebben we die centrale verwarming ooit opgegeven? Nou, ik dacht het niet.  Mocht er over een tijdje iemand op de stoep staan om het confort van ons huis opnieuw te bepalen voor de tax foncière, dan zat ik er met mijn open haard-scène niet ver naast.
We hebben overigens twee auto's, dat mag u best weten.

Beleg

We proberen te integreren, echt waar. We eten tussen de middag warm, we kijken 's avonds naar het nieuws op France2, we lachen om Jamel Debbouze en spelen 's zomers pétanque. Maar er zijn van die Nederlandse dingen waar we op de een of andere manier niet zonder kunnen. 

Het zit kennelijk in de genen. Zoonlief verliet Nederland toen hij vijf was,  kokosbrood is twaalf jaar na dato nog steeds zijn favoriete broodbeleg. Ikzelf kom niet graag zonder pindakaas te zitten. Roger is van de sambal. Gedrieën nuttigen we ook graag satésaus. En die schenkstroop is voor de pannekoeken; wij houden niet zo van de crèpes met nutella die ze hier veel eten.

We nemen dit soort producten mee als we een keer in Nederland zijn; vaak is dat niet, we hebben regelmatig een cold turkey.  We zouden alles via internet kunnen bestellen -  alles is te krijgen via bijvoorbeeld pronki.com, appiehein.com of boodschappenuitholland.nl - maar dat vinden we dan weer een stap te ver gaan. Want laten we wel wezen, aan broodbeleg komen we niets te kort hier. Vijf soorten Roquefort, twintig merken Camembert, drie soorten schapenkaas, honger hoeven we niet te lijden.

We zouden er ook voor kunnen kiezen tweemaal per dag te koken, net als de Fransen. Mijn vriendinnen zijn jaloers dat ik slechts een keer per dag achter de vuren sta; zij koken 's avonds nog een keer. Als ik zeg dat zij 's avonds net als ik brood kunnen eten  kijken ze me meewarig aan. Net zo goed als ik mij er niet toe kan zetten twee keer te koken, kunnen zij er niet mee ophouden. We zijn allemaal cultureel belast...

Hout zagen

Ziehier mijn werkplek gisteren. Het hout was op, tijd om een nieuwe voorraad te zagen. Links op de grond  de electrische kettingzaag - die stinkt binnen niet in tegenstelling tot de motorkettingzaag -,  het bokje waarop ik de stukken hout leg, daarachter het al gezaagde hout. Rechts brokken die te groot zijn voor de kachel en eerst nog moeten worden gekloofd. En op de grond veel, heel veel zaagsel, er gaat behoorlijk wat verloren.

Midden boven de Nederlandse vlag; die had ik laatst voor de soirée copines  tevoorschijn gehaald, gewoonlijk staat ie daar in het hoekje; wat moeten we er anders mee. Tussen het gezaagde hout liggen ook planken, het zijn duigen van een wijnvat. Pomerol. En nee, wij hebben het vat niet leeggedronken, we kregen het vat toen het al leeg was. Het heeft jaren buiten gestaan als 'aankleding', een paar maanden geleden viel hij letterlijk in duigen.

Voordat ik hout kan zagen moet de ketting worden geslepen. Daar ga ik niet over; als ik het doe wordt de ketting alleen maar botter. Mijn echtgenoot is er beter in. Kloven is ook niet mijn pakkie an. De stukken hout vliegen vaak met een enorme kracht weg; altijd dezelfde kant op, daar niet van, maar ik blijf het een eng ding vinden.

Roger en de kloofmachine

Voor het geval u zich afvraagt in wat voor een rare ruimte wij zagen en kloven, het is de voormalige smederij van het dorp. Wij vinden het ongelooflijk dat er vroeger in dit gebouwtje met een vloer van aangestampte aarde iemand hele dagen stond te werken. De smid smeedde er onder meer ossen-schoentjes, we hebben er tientallen gevonden.

Pacitel

Vindt u het ook zo leuk om tijdens het eten te worden gebeld? En het is niet eens een vriend of familielid, het is iemand die u iets probeert te verkopen.

In Nederland werden we vaak 's avonds gebeld met de vraag of we wilden beleggen. Hier in Frankrijk gaat het om meer concrete zaken. Of we niet dringend toe zijn aan dubbel glas; of we onze woning al hebben geïsoleerd; wanneer de laatste boktorrencontrole was. “We zijn deze week bij u in de buurt, we kunnen een afspraak maken voor morgen.” Nou, laten we dat maar niet doen.

Het afgelopen jaar werden we veelvuldig gebeld door bedrijven die ons zonnepanelen wilden aansmeren. Hoe lager de subsidie werd op het plaatsen van die panelen, hoe moeilijker die bedrijven het kregen en hoe vaker wij werden gebeld.

Daar zijn wij niet blij mee. Jaren geleden al heb ik in het telefoonboek een zwarte stip voor mijn naam laten zetten. Dat betekent dat ik niet wens gebeld te worden door wat voor een verkoper dan ook. Tegenwoordig kijkt niemand meer in een papieren telefoonboek, mijn telefoonnummer staat gewoon op internet. En daar staat geen stip.

Op datzelfde internet vond ik – dacht ik – de oplossing. Iedere particulier kan zich inschrijven bij pacitel.fr. Op die site kun je aangeven op welk nummer je niet wenst te worden gebeld. Als een bedrijf het onverhoopt toch doet kun je dat aan Pacitel doorgeven. Helaas moeten bedrijven die willen weten welke nummers ze niet mogen bellen daarvoor betalen. En dat doet natuurlijk niet iedereen.

Pacitel gaat alleen over bedrijven in Frankrijk. Tegenwoordig word ik gebeld door callcenters in landen als India en Tunesië. De fase dat ik voorkomend was ben ik allang voorbij. Ik druk ze meestal meteen weg. Zij zijn ook niet erg beleefd, regelmatig neem ik op en stuit ik op een bandje dat zegt dat ik even moet wachten. Zij bellen en ik zou moet wachten, het moet niet gekker worden.

Soms gaat de telefoon en is het een automatisch bericht van een waarzegger. Die zou toch beter moeten weten...

François

Ik had me de blog van vandaag heel anders voorgesteld. Het begon vorige week met de mededeling van een vriendin. "Nee, zaterdag dan kan ik niet, dan ben ik bij François." En dan heeft ze het niet over een echtgenoot, vriend of broer. Dan heeft ze het over le Président de la République. Die François dus. Hij zou naar Tulle komen voor een nieuwjaarstoespraak en daar had zij een uitnodiging voor.

Daar wilde ik ook wel bij zijn. Of ze niet iemand mocht uitnodigen. Geen idee, ze zou het navragen. Intussen ging ik in de weer voor een nieuwe perskaart. Ik heb er wel een maar die is een beetje oud. De nieuwe moest van de andere kant van het centraal massief komen; het begon daar te sneeuwen, het begon hier te sneeuwen,  kortom de kaart is ergens gestrand.

Vanochtend vroeg ik me af of François wel zou komen. Regen, sneeuw, mist, het is niet het ideale reisweer tussen Parijs en Tulle. Maar François merkt waarschijnlijk niet eens wat voor een weer het is. Hij is de president. Hij komt naar de Corrèze in een grote helikopter - en er vliegen er nog een paar achteraan met beveiliging en ander personeel, we hebben ze al een keer over zien en horen komen. Stapt hij eruit dan is er altijd iemand met een paraplu. En mocht de weg ooit glad zijn geweest, dan is tie dat niet meer als de president arriveert. 'Al moeten ze de weg ontdooien met een haarfohn', zei mijn echtgenoot.

Uiteindelijk kwam Hollande wel, maar ik niet. De vriendin zegde af. Nu moet ik het net als iedereen doen met verhalen uit de tweede hand. Ik las in Le Monde en La Montagne dat de president aan het einde van de ochtend eerst een multifunctionele zaal opende. De arme man zult u zeggen; niks zielige man, hij was vroeger burgemeester van Tulle, hij heeft de bouw van de zaal zelf in gang gezet.

Zijn nieuwjaarstoespraak was volgens de kranten een mengeling van internationaal en lokaal. Hollande sprak over verdere decentralisatie, meer macht voor de regio's zonder de departementen op te heffen. Dat moet in goede aarde zijn gevallen daar in Tulle, de vertegenwoordigers van ons departement zaten natuurlijk allemaal in de zaal; Hollande was tot begin mei één van hen.

De president zei ook dat zeven door Nicolas Sarkozy opgeheven rechtbanken (tribunaux de grande instance) mogelijk weer open gaan, waaronder die in Tulle. Hoort u ook het warme applaus? Verder sprak Hollande over de gijzeling in Algerije en over Mali. Frankrijk blijft in dat land "zolang als het nodig is". Na zijn speech sprak de president met militairen uit Brive (grootste stad in de Corrèze) die op het punt staan naar dat Afrikaanse land te vertrekken.

Het was de vijfde keer sinds mei dat François naar Tulle kwam, er komt wel weer een volgende keer. Toch?

Afval (2)

Beste meneer Sirtom,

In juni 2011 kreeg ik voor het eerst post van u. U stuurde mij een brief en een kleurige folder. U schreef mij dat het heel belangrijk is dat ik afval ga scheiden. Vuilverwerking wordt veel te duur, papier en plastic moeten apart.

Daarna kreeg ik nog een aantal keren post van u. Een brief, een folder, een brief met een folder. Elke keer vertelt u mij waarom ik afval moet gaan scheiden en dat ik meer ga betalen als ik dat niet doe.  Ik ontving ook uw afvalwijzer. Een lijst met wat in welke bak moet vond u niet genoeg, het moest ludiek met kleurcodes en een schuifje. Hij is zo priegelig klein dat het een wonder is dat ik 'm nog niet kwijt ben.

In uw brieven en folders rept u van afvalbakken in verschillende kleuren met een puce (chip), gezamenlijke containers, speciale vuilniszakken, nieuwe vuilniswagens en andere ophaaldagen. U heeft zelfs een mooie slogan bedacht,  Ensemble faisons + pour jeter - . (Nu François president is kan deze slogan eigenlijk niet meer, vindt u ook niet?)*

U schrijft me dat ik met al deze informatie goed voorbereid zal zijn. Ben ik ook. Ik ben er klaar voor. Al een jaar. Maar bent u niet iets vergeten? In al uw ijver met slogans en folders hebt u nagelaten waar het om gaat: de bak waar het gescheiden afval in moet. Als ik die ooit nog krijg gaan uw brieven en folders er als eerste in.

Cordialement,
Joep Altona

* Tijdens het presidentschap van Sarkozy was er een slogen travailler plus pour gagner plus, meer werken voor meer salaris, werknemers konden meer dan 35 uur werken, het overwerk werd niet belast.

Te vroeg of te laat

Spreek met een groepje 's ochtends om elf uur af in een café voor een kop koffie en je arriveert als eerste. En je zit er zeker tot bij half twaalf alleen. Zelfs als ouders en kleine kinderen worden uitgenodigd bij de kerstman is er niemand op het afgesproken tijdstip. Ook de kerstman niet. Maar word je om zeven uur 's avonds verwacht voor een apéritif bellen ze om tien over zeven al waar je toch blijft. 'Ben je boos of zo'.

De codes zijn mij nog steeds een raadsel.  Kom je op tijd dan ben je te vroeg, als je besluit een keer  'Frans te doen' dan ben je er als laatste. Zo werden we voor de verjaardag van een vriendin uitgenodigd à partir de 19h. Wij kwamen om kwart over zeven binnen en waren er als eersten. De hele afgehuurde zal was nog leeg. Rond acht uur kwamen de anderen. En tot dat moment kregen we niets te drinken.

Een tijdje later kregen we een uitnodiging voor een feestavond voor alle vrijwilligers die hadden meegewerkt aan een concert van Yannick Noah. Begon ook om zeven uur. Acht uur leek ons vroeg genoeg; we hadden geen zin in weer een dorstig uur. We kwamen om acht uur binnen. De zaal was afgeladen vol, we arriveerden als laatsten.

Ik vroeg uitleg tijdens mijn soirée copines. Volgens hen is het allemaal niet zo ingewikkeld te begrijpen. Word je uitgenodigd door vrienden dan kun je gerust wat later komen, ze wachten toch wel met eten en drinken tot iedereen er is. Word je daarentegen uitgenodigd voor een feestavond van een vereniging dan kom je op tijd. Er is waarschijnlijk een buffet en  als je later komt is het eten op.

Alles draait dus om la bouffe, het eten. De Fransen kennende had ik eigenlijk ook niet anders verwacht.