Bises

We mogen hier de hele maand nog iedereen bonne année toeroepen. Bij de gemeente wordt dan een glaasje gedronken en op de sportclub een galette gegeten.  De mannen schudden elkaar de hand, of zoenen als ze elkaar heel goed kennen, vrouwen krijgen twee bises, de beroemde luchtzoenen.

En het dan gek vinden dat het hele land in de greep is van griep en gastro. Met kerst en met nieuwjaar ging de ene helft van Frankrijk op familiebezoek bij de andere helft, om daarna weer uit te waaieren over het land. Met medeneming van een bacterie en virus of wat. En die worden deze weken gezellig verder verspreid met alle beste wensen.

Vrouwen zeggen soms 'je ne bise pas', om te waarschuwen dat ze ziek, zwak en misselijk zijn. Anderen zeggen het pas nà de luchtzoenen en hup, daar heb je ook een gastro te pakken (maak in Frankrijk nooit de algemene opmerking dat je je ziek voelt, geef het een etiket, noem het gastro of crise de foie, dan is het voor iedereen helder).

Denk niet dat ik iets heb tegen al dat gezoen. Van Franse kinderen die ik nog nooit eerder heb gezien, krijg ik twee bises wanneer ze hier met hun ouders vakantie komen vieren. In het begin is het wennen, maar toch leuker dan Nederlandse kinderen die zo nonchalant mogelijk 'hoi'  zeggen of, vaker nog, net doen of je lucht bent.

De mensen die je kent 'bise' je elke dag. Collega's 's ochtends op het werk,  leerlingen op school, dorpsgenoten, er wordt wat afgezoend.  Als ik mijn zoon naar de schoolbus breng, neem ik ook een jongen uit het dorp mee. Hij en ik  'bisen' al om kwart voor zeven ' s ochtends. Als ze 's middags weer uit de bus stappen volgt er tussen de tieners eerst een sessie handen schudden en zoenen. Je moet als ouder geen haast hebben.