Mijn man en ik hebben een andere muzieksmaak. Hij is van de meisjes als Adèle en Lana en als het maar niet Frans is. Ik ben van de jongens als U2, Muse en het mag best Frans zijn. Gisteren arriveerde de nieuwe Indochine, besteld op internet.
Het is al mijn vierde cd van deze Franse band, mijn man ziet het met lede ogen aan. Hij vindt de muziek nog wel gaan, soms, maar vindt de stem van zanger Nicola Sirkis een ver-schrik-king. Hij heeft het over "die akelige piepstem". Onbegrijpelijk vind ik dat. Zeker uit de mond van iemand die van Kate Bush houdt.
Het liefst luister ik thuis, de echte cd, met goede luidsprekers. Maar het komt er vaak niet van. Om geen ontwenningsverschijnselen te krijgen zet ik mijn favoriete muziek op een usb stick in de auto. Roger doet dat ook, we hebben allebei een halve stick. En als we samen in de auto zitten? Dan rijden wij in stilte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten