Soms zie je een nieuw bord langs de weg en vraag je je in het voorbij rijden af wat er op staat. Gisteren ben ik gestopt om te kijken. En werd niet veel wijzer. Dit dorp heeft een label, zoveel is duidelijk. Verder is het dorp zoiets als 'land van belofte'. Maar niet erg lang: tot 2015.
Belofte van wat? Waarom tot 2015? Wat doet die zwaluw daar? En dat klavertje in een hart? Het is een gekmakend bordje. Eenmaal thuis moest ik het opzoeken. Het bordje blijkt gebakken lucht te vertegenwoordigen. Een soort bezigheidstherapie voor plattelandsburgemeesters.
Een aantal van die burgemeesters heeft zich verenigd voor duurzame ontwikkeling. Heel nobel. Maar in plaats van elkaar zo nu en dan te bellen met 'zeg, heb jij nog iets duurzaams bedacht?', heeft de stichting zich bezig gehouden met een label. En een bord. En een brochure. En ongetwijfeld fijne vergaderingen onder het genot van een hapje en een drankje.
Een burgemeester die lid wil worden van de stichting Notre Village betaalt per jaar 60 cent per inwoner. En als het dorp dan ook het label wil kost dat minimaal 2000 euro per jaar, dat is voor de allerkleinste dorpen met minder dan 500 inwoners. En dat betalen die burgemeesters natuurlijk niet uit eigen zak. Dat betalen wij. Of liever gezegd, zij, de mensen die in een dorp wonen met zo'n 'prachtig' bord. Ons dorp heeft geen bord, laat staan een label; ik zit er niet mee. En ik wil al niet meer weten wat die zwaluw daar doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten