Indochine

Een recensie schrijven over een cd van een groep waarvan je fan bent is natuurlijk een hachelijke onderneming. Wanneer je schrijft dat je de nummers goed vindt neemt niemand dat erg serieus. Want iets anders zou je toch niet hebben opgeschreven.

Vier jaar geleden, toen de vorige cd van Indochine uitkwam,  heb ik dat probleem omzeild door de zanger van de groep te gaan interviewen. Dat zat er ditmaal niet in, u zult het moeten doen met mijn oordeel dat de net verschenen Black  City Parade een geweldig album is. Gelukkig zijn de echte Franse recensenten dezelfde mening toegedaan, sta ik ten minste niet eenzaam voor gek mocht u de muziek niks vinden.

Black City Parade is het twaalfde studio-album van deze Franse rockgroep - nou ja, laten we het soft-rock noemen - die al 32 jaar meedraait. Net als bij de vorige cd heeft de groep veertig nummers geschreven en opgenomen, en er dertien uitgekozen (en drie voor een bonus-cd ); zouden ze die overige 24 liedjes bewaren, zodat de erfgenamen er in de toekomst over kunnen ruziën?

Destijds vertelde zanger Nicola Sirkis dat bij Indochine de melodie op de eerste plaats komt; het is pop, rock, electro, van alles wat. En blijft altijd in je hoofd hangen. Bij de vorige cd La République des Météors gingen de songteksten over jonge soldaten in de oorlog. Je moest na het album zo ongeveer uit de loopgraven klauteren. Dit keer zijn de de tekst afwisselender. Maar niet altijd vrolijker. Zo gaat College boy over een homoseksuele puber die op het internaat van het Collège leert dat zijn leven niet gemakkelijk zal zijn. Een soort moderne versie van  3ème Sexe over bisekualiteit dat de groep 25 jaar geleden opnam.

En dan is er het studentenprotest in Québec vorig jaar (Le Fond de l'air est rouge), een agente die niet bestaand verkeer regelt in Noord-Korea (Traffic Girl, grappig genoeg met een Caraïbisch aandoend arrangement) en het dochtertje van Sirkis dat wordt getroost omdat ze wordt gepest (Thea Sonata). Het nummer Wuppertal is geïnspireerd op de film Pina Bausch in Tanzträume; Belfast op een dichtbundel van Silvia Plath. 



 Sommige teksten blijven raadselachtig. Kill Nico? Geen idee waar die over gaat.  Black City Parade en La Messie lijken qua arrangement bijna wel blije EO-nummers, maar dan met de nodige seks en putain in de tekst. Sirkis heeft alle Franse teksten geschreven, er is op de bonus-cd één Engelstalig lied bij van de hand van Tom Smith van de Editors. Dat is dan ook de enige minpunt; er is niets mis met het nummer, maar een Fransman die in het Engels zingt, het zou verboden moeten worden. Nico, s'il te plaît, niet meer doen!

Indochine gaat vanaf donderdag op toernee; waarschijnlijk zal de concertreeks twee jaar duren. Concerten van Indochine zijn nogal een happening, mocht u het willen meemaken, grijp uw kans, dit is waarschijnlijk de laatste grote tournee van de groep.

Een verslag van het concert in Parijs in 2010 staat hier: Stade de France
Mijn interview met Nicola Sirkis, gehouden vlak voor de vorige tournee, staat hier:interview