Even leek het er gisteren op of ons vuurtje zou aanslaan. Dat was maar heel even. Onze vuurstapel staat nog steeds op de chemin public onderaan de tuin. We hebben een composthoop en brengen veel groenafval naar de déchetterie, maar er blijft altijd genoeg over om in brand te steken. Dat vinden wij leuk. En velen met ons, in de winter zien we in het weekeinde altijd wel ergens een rookpluimpje in het dal.
Het hout wilde niet branden omdat het nat is; zelfs het droge hout is nat. Het heeft de afgelopen tijd zoveel geregend dat alles verzadigd is. Ik heb van de week gepoogd de stapel in de fik te steken met een aanmaakblokje en met droog kachelhout. Het leidde tot niets. Gisteren was Roger aan de beurt met een lap met benzine. Ook die actie was weinig succesvol, een aantal vlammen en veel gesis.
Binnenkort proberen we het weer, overal in de tuin ligt nog snoeihout dat ook op de brandstapel moet. Waarom we het niet naar de déchetterie brengen? Dit is hout van sleedoorns; overal doorns, soms wel vijf centimeter lang, de takken zijn compleet onhandelbaar. Het is niet compact te krijgen, het is een kwestie van proberen klein te knippen en meteen op het vuur gooien.
De volgende keer steken we het aan met diesel, dat vinden wij het beste werken, anderen zweren bij afgewerkte motorolie. Fikkies stoken mag meestal tot het einde van het voorjaar, daarna is het verboden. Omdat het dan te droog is; wij wachten er deze winter met smart op. Al jaren wordt er gejeremieerd dat het peil van la nappe phréatique (grondwater) te veel zakt, me dunkt dat het niveau de afgelopen vijf weken behoorlijk is aangevuld.
De grap van de week:
Johhny Hallyday en Amanda Sthers hebben samen een boek geschreven over de zanger, Dans mes yeux. Het toch wel serieuze tijdschrift L'Express wijdt tien pagina's aan het boek en publiceert een aantal fragmenten. Een van de passages gaat erover dat Hallyday in 1962 in de Verenigde Staten op zoek was naar muzikanten, toen zijn stiefvader belde dat hij de geschikte musici had gevonden, in de Star-Club in Hamburg. Maar dat hij een dag te laat was. Die muzikanten waren de Beatles.
Paul Mccartney als gitarist voor Hallyday. Zou hij het zelf geloven?
Dag Joep.
BeantwoordenVerwijderenOok wij vinden fikkie stoken erg leuk en dat doen we dus ook regelmatig in Frankrijk als we er zijn. (In de grote stad waar we wonen kan dat zeker niet.) Wij hebben geen naaste buren dus niemand heeft er echt veel last van.
Voor ons woonde er een oude Poolse dame in onze boerderij en zij verbrandde iedere dag tuinafval. Onze buurvrouw een stuk verderop ergerde zich daar altijd aan en schrok zich kapot toen wij dat ook begonnen te doen. Ze dacht even dat het de geest van de oude Poolse buurvrouw was die 5 jaar daarvoor was gestorven.
Meestal stoken wij alles in een oud vat. Geeft fijn veel warmte.
groetjes
Hanneke
Hallo Hanneke, wij hebben ook gestookt in een oud olievat, uiteindelijk viel de bodem eruit...Het was wel handig, we konden 'm overal neer zetten.
VerwijderenElke dag een vuurtje stoken? De oude Poolse dame verbrandde vast ook iets anders dan tuinafval.
Groeten, Joep
Dag Joep
BeantwoordenVerwijderenZe had ook geen wc, alleen een plank met een gat erin. Misschien ging dat ook op het vuur. Alhoewel haar moestuin het ook erg goed deed. Misschien ging de mest daar naar toe... Ik weet het niet. Ze was al 5 jaar overleden toen wij het huis kochten.
groetjes
Hanneke
Naar aanleiding van het fikkie stoken kreeg ik een mail met de opmerking dat je eerst moet controleren of er dieren in de houtstapel bivakkeren. Ik kan het daar alleen maar mee eens zijn.
BeantwoordenVerwijderenHanneke: een plank en een gat is in principe genoeg; misschien wat koud in de winter, dat wel. Het schijnt goede mest te zijn. Maar we dwalen van het onderwerp af. Ik doelde er meer op dat de Poolse dame waarschijnlijk al haar afval verbrandde.