Twintig ton grind

Vier jaar geleden legden we met z'n drieën in de tuin een jeu-de-boulesbaan aan toen er plots een aantal kandidaten voor de gemeenteraad naast ons stond. We schudden veel handen en kregen een kandidatenlijst. Ze keken nog even naar de jeu-de-boulesbaan in wording. En lieten een bommetje vallen. Of we al wisten dat we vanaf heden elk jaar gratis twintig ton grind konden halen bij de steengroeve. Dat had de gemeenteraad – dezelfde mensen die in onze tuin stonden – net besloten.

Hoe toevallig, zo net voor de verkiezingen. Daar trapt toch niemand in, dachten we. Maar deze kandidaten, met de burgemeester aan kop, wonnen natuurlijk. Fransen zijn gewoontedieren, de burgemeester zit er al zo'n 30 jaar.

Twintig ton grind dus. Per gezin per jaar. Dat is erg veel. Bij de aanleg van de jeu-de-boulesbaan hebben we acht ton laten komen; het jaar daarop hebben we onze 20.000 kilo weggegeven aan een dorpsgenoot die een huis bouwde. Vorig jaar hebben we nog een aanhangwagentje of wat gehaald als ondergrond voor het zwembad. Maar 20 ton, elk jaar?

Dorpsgenoten denken daar heel ander over. Sinds een week rijden tractoren af en aan met grind. Het is ten slotte bijna 1 januari, ze willen de 20 ton van 2012 niet aan zich voorbij laten gaan.Wat ze ermee gaan doen weten ze nog niet, het ligt in hopen op de erven.

Waarom krijgen we eigenlijk grind? Dat vragen wij ons ook af. Vier kilometer verderop is een leisteengroeve. In de buurt van de groeve wonen mensen die last hebben van het bedrijf, er rijden grote vrachtwagens en soms wordt dynamiet gebruikt. Als doekje voor het bloeden krijgen de omwonenden 40 ton grind per jaar (het lijkt me net zoiets als lava geven aan mensen die op een vulkaan wonen). Wij merken niets van de steengroeve en krijgen jaarljks toch een berg stenen; misschien om jaloezie te voorkomen?

Wij zijn benieuwd wat de gemeenteraad voor de verkiezingen in 2014 zal verzinnen. 

Iemand nog wat grind nodig?