Afval

Vroeger zetten we wekelijks een vuilniszak aan de weg en ging het grof vuil een dorp verderop in één grote container. Daar konden beddenspiralen in en blikken gif, wat we maar kwijt wilden. Wij hadden ten minste nog de beschikking over een container, in een naburige gemeente ging alles van overheidswege het ravijn in.

 

Maar, anno 2012 is het milieubewustzijn ook tot tot de Corrèze doorgedrongen.

Er is een heus afvalscheidingsstation déchetterie voor hout, karton, bouwmaterialen en groenafval. Een oude televisie of accu kun je er ook achterlaten.

Thuis moeten we nu ook afval gaan scheiden. Omdat dat natuurlijk heel moeilijk is, was 2012 een testjaar. Iedereen zou aan het begin van het jaar een bruine afvalcontainer met chip voor vuilnis krijgen en een gele container voor papier en plastic. Aan het einde van het jaar zou iedereen dan weten hoe het moest.

De distributie van de bakken ging geheel volgens verwachting met de Franse slag. Eind juni verscheen een jongeman in een vrachtwagen met acht afvalbakken. Er zijn veertig huizen in het dorp. Maanden later kwam hij nog eens langs met een bak of wat. De helft van het dorp heeft inmiddels een bruine vuilnisbak, niemand bezit een gele bak; de bak die de afvalscheiding toch een stuk eenvoudiger zou maken.

Van de week kregen we een folder thuis. De proef is voorbij, we moeten vanaf 1 januari serieus afval gaan scheiden. Het stond er nog een keer, papier en schoon plastic moet in de gele bak. Wanneer we het verkeerd doen, wordt die bak niet geleegd; voor ons is het makkelijk, zo'n bak hebben we niet, we kunnen het dus onmogelijk fout doen.

De gewone afvalbak wordt nooit geweigerd, maar hoe meer we erin gooien, hoe duurder het wordt. We gaan betalen per keer dat die bak wordt geleegd. Wij zijn heel braaf, het glas, plastic en karton gaan mee in de auto naar de déchetterie; anderen hier op het platteland zullen doen wat ze vroeger ook altijd hebben gedaan met afval: in de fik steken of in het bos gooien.