Postbode

Het duurt wel even voordat een nieuwe postbode is ingewerkt. Bij ons zijn er geen straatnamen. De postbode moet onthouden waar iedereen woont. We hebben wel een postcode en een lieu-dit, La Chapelle Salamard. Dat brengt le facteur in elk geval tot ons dorp, eenmaal aangekomen heeft hij of zij dan nog de keuze uit een veertigtal huizen.

Een nieuwe postbode rijdt een paar dagen mee van dorp naar dorp en wordt dan in het diepe gegooid. Dan krijgen wij post die bestemd is voor Engelsen onder het mom van 'alle buitenlanders wonen bij elkaar' of we ontvangen helemaal geen post. We hebben nu alweer een tijdje een vaste postbode. 's Ochtends staat hij in het café, in de loop van de middag is hij pas toe aan post rondbrengen. Niet lallend, maar vrolijk is hij altijd wel.

Wanneer de opening van de brievenbus te klein is voor een pakketje, maakt onze postbode de brievenbus open. En als het pakket daar echt niet in past, dan toetert hij. Als we niet thuis zijn, legt hij het pakket ergens binnen. Onze postbode wil er niet nog een dag mee rondrijden.

Met nieuwjaar krijgen we zijn beste wensen en een deprimerend lelijke kalender – nee, dan die van de brandweer, met fijne foto's van branden en ongelukken – in ruil voor een enveloppe met inhoud.

Fransen kopen steeds meer via internet. Al die spullen worden thuisbezorgd. Niet alleen via de postbode, ook via allerlei transportbedrijfjes. Wij wonen langs een hoofdweg van niks naar nergens, regelmatig zie ik bestelbusjes drie, vier keer langzaam langskomen. Vaak stap ik dan de voordeur uit om de vertwijfelde chauffeur een handje te helpen. Ik ken iedereen in het dorp en weet ook nog waar ze wonen. Links naast de kerk, rechts van de wasplaats, het huis met de rode luiken, met dat soort ouderwetse aanduidingen komen de chauffeurs er wel.