Bulletin

Tussen de kerstkaarten vond ik gistermiddag ook het eerste rapport van dit schooljaar in de brievenbus. Na twaalf jaar Frankrijk bekijk ik de bulletins, nog steeds met verbazing. De cijfers gaan tot achter de komma en ik kan de resultaten van mijn kind vergelijken met die van andere leerlingen.

De juffen op de lagere school gaven nog geen cijfers, de kinderen kregen blokjes en streepjes om aan te geven of ze een onderwerp al dan niet beheersten. Op het Collège veranderde dat, de blokjes werden cijfers. En wat voor een cijfers: tot de 20 en tot achter de komma. Komt je kind thuis met een 14,7 voor wiskunde. Of een 6,2 voor techno. Dat laatste lijkt in Nederlandse ogen nog wat, maar is het niet. Vergelijkbaar met een drie.

Naast het rapportcijfer van je eigen kind staat een ander getal: het gemiddelde van de klas. Mooi als vergelijkingsmateriaal. En daarnaast dan nog het hoogste en het laagste rapportcijfer in de klas. Het is nog niet alles. Elke leraar geeft aan wat hij van de prestaties van je kind vindt. En of je kind veel kletst, vriendelijk is, hard werkt of zit te dromen. Onderaan het rapport staat een appréciation, een waardering, of soms een avertissement, een waarschuwing.

Inmiddels zit mijn kind op het Lycée in de prémière (hierna volgt het examenjaar, dat de bizarre naam terminale draagt) en moet hij zijn rapporten bewaren. Vervolgopleidingen zullen erom vragen. Zeker om het rapport van het eerste trimester. Hogescholen nemen alleen leerlingen aan die het hele jaar werken. Drie maanden keten en dan gaan blokken om de boel op te halen is er hier niet bij.